Psychosis ❤ 6

แกร๊ก...
  
      มือกร้านบิดลูกบิดประตูและดันบานประตูสีขาวสะอาดออกมาภายในห้อง จองกุกปิดมันลงอีกครั้ง สายตาคมเพ่งมองไป ณ คงไข้บนเตียงที่ยังคงหลับสนิทท่ามกลางความมืด ขายาวนำพาร่างสูงให้ขยับเข้าไปใกล้เตียงผู้ป่วย ใบหน้าคมลดระดับต่ำลงมาเสมอกับเตียง หลับตาลงและใช้จมูกโด่งจึงไล่ดมกลิ่นของร่างบางไปตั้งแต่หัวจรดเท้า

      อืมม... กลิ่นกายบริสุทธิ์ที่ไม่ได้พบเจอมานาน

      จากนั้นก็ตามด้วยลิ้นร้อนที่เลียแผลบลงมาบนแก้มนิ่ม ผ่านริมฝีปากนุ่มหยุ่นไปยังแก้มอีกข้าง

     ทำไมถึงได้หวานและหอมอย่างนี้นะ

    "อื้อ... " และเพราะความเปียกชุ่มบริเวณใบหน้าสวย แทฮยองจึงรู้สึกตัวตื่นขึ้น ศอกบางดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง สายตาเล็กเพ่งมองเงาทมิฬตัวสูงข้างๆก่อนจะปรับโฟกัสให้ชัดขึ้น"กรี๊ดดดดดดด... ออกไปนะ!"

     ต้องขอบอกก่อนเลยว่าห้องทุกห้องในแผนกไม่ว่าจะเป็นห้องทำงานหมอหรือห้องของคนไข้เป็นห้องเก็บเสียง ทั้งนี้เพื่อป้องกันคนไข้อาละวาดรบกวนผู้ป่วยห้องอื่น ถ้าไม่ตั้งใจฟังให้ดีๆจะไม่ได้ยินเสียงจากในห้องอย่างแน่นอน

ผัวะ!

        "อื้อ..." คนตัวเล็กเสียงขาดหายไปทันทีที่โดยคุณหมอเจ้าของไข้ชกเข้าที่หน้าท้อง สองมือยกมากอบกุมหน้าท้องของตนพลางบิดตัวไปมาอย่างเจ็บปวด"เจ็บ..."

       "เจ็บหรอ...เจ็บมากมั้ย!"จองกุกเน้นเสียงพลางขยุ้มเรือนผมนิ่มและกระชากอย่างแรง"อื้อ...ปล่อยนะ!"

       จองกุกไม่พูดอะไรต่อ เขาใช้มือข้างหนึ่งรวบข้อมือของคนไข้ไว้ทั้งสองข้าง ส่วนมือที่ว่างก็ก้มลงไปปลดเข็มขัดหนังที่รัดกับขอบเอวออกมา"เรามาสนุกกันดีกว่า..."

         "ปล่อย! ปล่อยเรานะ! กรี๊ดดดดดด ปล่อยยยยย! อึก.. กรี๊ดดดดดดดดด" คนตัวเล็กดิ้นพล่านในขณะที่อีกคนก็ขึ้นมาบนเตียงและคร่อมผู้ป่วยในความดูแลเอาไว้ จองกุกดันแทฮยองให้นอนราบไปกับพื้นเตียงอีกครั้งก่อนจะขยับขึ้นไปคร่อมบริเวณไหล่เพื่อไม่ให้อีกคนขยับ"เมื่อกลางวันเรายังชวนพี่หมออยู่เลย"

        "ฮึก.." ก้อนสะอื้นที่กลั้นเอาไว้หลุดออกมาอย่างง่ายดายเพียงเพราะตอนนี้มีความกลัวเข้ามาครอบงำจิตใจโดยสมบูรณ์สมองพลันนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิตซึ่งกำลังตีกันวุ่นวายไปหมด ลูกโสเพณีที่โดนพี่ชายต่างมารดาย่ำยีเพียงเพราะเป็นลูกของเมียน้อย ไหนจะพ่อแม่ที่ชอบทะเลาะกันบ่อยๆ และการที่ต้องเห็นคนเป็นแม่ถูกยิงตายไปต่อหน้า

       ด้วยความเป็นหมอจองกุกรู้ดีว่าอีกคนกำลังสับสนจากอากาศกระทบกระเทือนทั้งทางสมองและจิตใจ เข้าจริงพยายามใช้วิธีรุนแรงกระตุ้นคนใต้ร่างเพื่อความคุ้นชินและชอบมันขึ้นมา สายตาหื่นกระหายจ้องมองไปยังใบหน้าที่กำลังหลับตาพร้อมกับน้ำใสๆที่ไหลจากตาลงมาเปรอะแก้ม

        สวย... บริสุทธิ์จริงๆ

        มือหน้าทำการแกะตะขอกางเกงสแลคสีดำที่ตนสวมใส่ รูดซิปลงจนสุดความยาว เผยให้เห็นส่วนแข็งขืนที่กำลังตื่นตัวอยู่ภายในชั้นในสีเข้ม จองกุกควักมันออกมาก่อนจะจ่อไปที่ปากของคนตัวเล็ก"อมสิครับแทฮยอง พี่หมอซื้ออมยิ้มมาฝาก"

       ".อึก..ฮึก.." แทฮยองไม่ตอบ คนตัวเล็กยังคงนอนสะอื้นไปเรื่อยๆ

       "แทฮยองครับ..."

       "ฮึก..ฮึก..ฮึก...อื้อ" แทฮยองเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวดทันทีที่มือหนาของจองกุกบีบเข้าที่แก้มทั้งสองข้างหวังให้คนใต้ร่างเปิดปาก

        "อื้อ! อื้อ..อื้อ! อื้อ อื้อ"

         "ซี้ด...แทฮยองอา" จองกุกสามารถสอดเอาอวัยวะใหญ่โตของตนเข้าไปในโพรงปากเล็กได้สำเร็จ เอวสอบเริ่มโยกตามแรงอารมณ์อย่างเอาแต่ใจในขณะที่อีกคนทำได้เพียงหลับตาร้องไห้

         "สุดยอด...อ่าา..แทฮยอง... คนเก่งของพี่หมอ" คนตัวเล็กพยายามใช้ลิ้นดุ้นส่วนหัวหวังเอาสิ่งที่อยู่ในปากออก แต่มันกลับทำให้คุณหมอจอนจองกุกเสียวกระสันมากขึ้นไปอีก

        "อื้อ.. อื้อ.. อื้อ อื้อ อื้อ อื้อ! อื้อ..." จองกุกสวนเอวเข้าไปในปากของคาตัวเล็กไม่ยั้งจนแทฮยองต้องครางออกมาเพราะส่วนปลายมันยาวซะจนกระแทกไปโดนคอหอยอยู่หลายครั้ง แทฮยองตัวกระตุกเกร็งและกำลังช็อก หัวสมองเต็มไปด้วยสีขาวโพลนไร้ความคิดและไร้ความรู้สึกใดๆ แม้กระทั่งความรู้สึกเจ็บที่บริเวณข้อมือเพราะกายตัวเองถูกอีกคนทับไว้ก็ไม่ได้รู้สึกอีกแล้ว

        "หึ... ซี้ด..." จองกุกยกยิ้มร้ายทันทีที่เริ่มเห็นคราบน้ำตาแห้งสนิทพร้อมกับความรู้สึกหนุบหนับในโพรงปากอุ่น ใช้แล้วแทฮยองกำลังช่วยปรนเปรอเค้าด้วยแรงที่มีเพียงน้อยนิด"เก่งมาก...คนเก่งของพี่หมอ.."

        "อ่าา...แท..ฮยอง..ซี้ด..." น้ำรักสีขาวขุ่นถูกอัดฉีดเข้าโพรงปากเล็กเต็มๆ แทฮยองกลืนมันลงคอทีละนิด จองกุกถอดแก่นกายของตนออกมาจากโพรงปากนิ่ม น้ำในปากของคนตัวเล็กมันเยอะซะจนย้อยลงมาเป็นคราบเปื้อนที่มุมปาก บัดนี้จองกุกได้สร้างความทรงจำใหม่ให้แทฮยองเรียบร้อยแล้ว"แทฮยองเป็นของพี่หมอนะครับ"

         นับว่าภาพตรงหน้าตอนนี้เป็นภาพที่เรียกอารมณ์ชายให้คุกรุ่นอีกครั้งได้พอสมควร เพราะทันทีที่จองกุกปล่อยอีกคนเป็นอิสระ แก้มัดที่มือเรียบร้อย คนตัวเล็กก็ขยับตัวลุกขึ้นมานั่งคราบที่มุมปากก็ยังเปื้อนอยู่ พร้อมเสื้อผู้ป่วยคอกว้างที่เผยให้เห็นไหปลาร้าไปยันใหล่มนกำลังจ้องเขาที่นั่งดูดบุหรี่อยู่บนโซฟาตาแป๋ว

       นับว่าการรักษาได้ผลเป็นที่น่าพอใจครับ

      "พี่หมอ..." คนตัวเล็กเริ่มเอ่ยขึ้นบ้าง

       "ว่าไงครับ" จองกุกดับบุหรี่ลงกับพื้นก่อนจะขยับเข้าไปใกล้

        "พี่หมอช่วยทำแบบเมื่อกี๊...กับแทฮยองอีกได้มั้ยฮะ" คนตัวเล็กร้องขออย่างขวยเขินเขียน เพราะการกระทำที่รุนแรงเมื่อครู่มันทำให้ร่างบางช็อกจนกลายเป็นอีกคนและเปิดใจรับสัมผัสอันวาบหวามแบบนั้น เจ้าตัวเล็กปีนขึ้นไปนั่งบนตักก่อนจะซบใบหน้าบนอกแกร่งอยากออดอ้อน"ได้มั้ยฮะ นะฮะ พี่หมอ"

        "ชอบหรอครับ"

        "อื้อ..." แทฮยองพยักหน้า จองกุกจึงไม่พูดพร่ำทำเพลงต่อไปแขนแกร่งโอบร่างเล็กไว้ก่อนที่จะดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

ปึ้ง!
          "อื้อ!!!" แทฮยองเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวดทันทีที่ร่างกายตกลงมากระแทกพื้นโซฟาโดยฝีมือของจองกุก ก่อนจะถูกคร่อมทำโดยคุณหมอตัวหนา ลิ้นสากละเลียดชิมความหวานตั้งแต่ซอกหูไปยันท้ายทอย แทฮยองถึงกับตั้งตัวไม่ทันเลยทีเดียว"อื้อ..พี่หมอ..แรงอีกฮะ..อ้า!" ถึงกับอุทานไม่ได้ศัพท์เพราะความเจ็บแปล๊บที่ใบหู จองกุกทั้งกัดทั้งเน้นจบมันแทบจะหลุดติดฟันออกมาให้ได้

แคว่ก!

     ชุดผู้ป่วยสีขาวสะอาด บัดนี้กลับถูกฉีกให้ขาดวิ่นอย่างไม่ใยดี จองกุกก้มมองร่างกายที่มีเพียงเสื้อผ้าน้อยชิ้นอย่างหื่นกระหาย รูปกายอรชรอ้อนแอ้นไม่ต่างอะไรจากสตรีเพศ ทั้งเนื้อทั้งตัวของคนไข้ตอนนี้มีเพียงชั้นในสีขาวปกปิดส่วนหน้าอาย

       "อ๊ะ! พี่หมอฮะ" แทฮยองครางประท้วงเมื่อคนเอาแต่ใจพลิกร่างของตนให้นอนคว่ำ ก่อนที่อะไรจะกระจ่างเมื่อคุณหมอหนุ่มเดินไปหยิบเข็มขัดบนเตียง"แทฮยองต้องชอบมันแน่ครับ"

เพี่ยะ!

        "อ๊าา!"

เพี่ยะ!

        "อ่าา!"

เพี่ยะ
        "อื๊ออ! พี่หมอ~"

      เสียงที่ออกมาจากปากกระจับหาใช่เสียงที่เต็มไปด้วยความทรมาน แต่มันคือเสียงของความสุขสมที่โดนอีกคนทรมาน แผ่นหลังเนื้อเนียนละเอียดมันช่างบริสุทธิ์จนจองกุกอดใจไม่ไหว เขาใช้เข็มขัดรัดเข้ากับมือก่อนจะฟาดลงมาหลายครั้ง จากแผ่นหลังนวลบัดนี้กลับเต็มไปด้วยรอยแดงช้ำ"เป็นไงบ้างครับคนดีของหมอ"

       "แทฮยอง....ชอบฮะ"

      จองกุกยกยิ้มอย่างพอใจกับคำตอบที่ได้ เขาโยนเข็มขัดที่ติดมือออกไปอีกทางก่อนจะก้มลงพรมจูบบนรอยแผลที่หลังขาว"ซี้ด...พี่หมอ..อื้อ"

      คุณหมอร่างสูงขย้ำเข้าที่ก้นกลมกลึงพลางไล่จูบซับเลือดที่ซึมออกมาเต็มแผ่นหลัง แม้มันจะไม่ได้เป็นแผลฉกรรจ์แต่ก็สร้างความแสบสรรให้เจ้าของแผลไม่น้อย จองกุกละหน้าออกมามองร่างเปลือยเปล่าที่กำลังนอนคว่ำบนโซฟาสีครีม ใบหน้าหวานหันออกมาสูดอากาศหายใจทำให้เห็นเพียงครึ่งหน้า แทฮยองหารู้ไม่ว่าอากับกริยาของตนกำลังทำให้อีกคนคลั่ง จนในที่สุดจองกุกก็ใช้นิ้วเกี่ยวกางเกงใช้ในของอีกคนออกมา

         "พี่หมอ... จะทำอะไรฮะ"

         "ต่อจากนี้...มันคือของจริงครับแทฮยอง"

หลังจากที่กล่าวจบ ร่างสูงก็กลับเข้าไปคร่อมคนใต้ร่างไว้อีกครั้ง เขาใช้มือสอดเข้าไปโอบรัดเอวอีกคนก่อนจะยกขึ้นให้อยูุ่ในท่าคลานสี่ขา"พี่หมอรับรอง...นี่จะเป็นคืนที่แทฮยองมีความสุขที่สุดครับ"

         จองกุกถกกางเกงสแลกพร้อมชั้นในสีเข้มลงมาไว้เหนือเขา แก่นกายที่กลับมาผงาดอีกครั้งส่วนหัวของมันกำลังเต็มไปด้วยน้ำแห่งความรู้สึก มือสากสองข้างขย้ำที่บั้นท้ายเด้งๆของคนตัวเล็กอย่่างมันมือ ก่อนจะแหวกออกจนอีกคนเบ้หน้า"อื้อ.."

       ช่องทางรักสีชมพูที่ไม่เคยมีใครได้ลองเข้าไปสำรวจมันกำลังปรากฏสู่สายตาของชายหนุ่ม จองกุกใช้นิ้วสัมผัสมันเบาๆ จากนั้นจึงใช้นิ้วชี้สอดเข้าไปตามความยาว"อื้อออ.. เจ็บ...พี่หมอ เจ็บ..แทฮยอง...ช..ชอบ...อื้อ"

      "ร้องดังๆสิครับ"

      "อ๊าาา!"

     คนตัวเล็กหวีดร้องอีกครั้งเมื่อจองกุกถอดนิ้วออกจากรูสวาทมาพรวดเดียว มือหนาสาวเจ้ามังกรยักษ์ของตัวเองอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะใช้ส่วนหัวจ่อเข้าที่ปากถ้ำสีหวาน"พร้อมนะครับ..."

        "อ๊าาาา! อื๊อออออออ!"

        "สุดยอด... ล...เลย แทฮยอง" 

     จองกุกสอดไส่เข้าไปทีเดียวมิดด้ามจนแทฮยองต้องหวีดครางออกมาด้วยความเจ็บปวด กายเล็กเกร็งไปทั้งร่างส่งผลให้โพรงภายในขมิบและเกร็งตามจนอีกคนรู้สึกได้ คุณหมอหนุ่มจึงจำเป็นต้องทำใจให้สบายเพราะกลัวลูกๆนับล้านชีวิตจะออกมาก่อนกำหนด

        แต่ทันใดนั้นเอง เขาก็สังเกตเห็นบางสิ่งที่เกิดขึ้นกับคนตัวเล็ก เลือดสีแดงเข้มกำลังไหลออกมาจากโพรงอุ่น จองกุุกจึงถอดแก่นกายออกมาหลังเพื่อก้มลงดูภายในโพรงนิ่มว่าเป็นอย่างไร สองมือแหวกแก้้มก้นขาวออกก่อนปากจะดูดเอาโลหิตที่ไหลออกมาจากคนตัวเล็ก

      "อื้อ.. พี่หมอ..เจ็บ..ฮึก..เจ็บมากเลย. อ๊าาาา!" แทฮยองร้องครวญครางน้ำตาไหลอาบแก้ม จองกุกเห็นดังนั้นจึงกระแทกแก่นกายเข้ามาอีกรอบ

       "อ๋า! อ๋า! อ๋า! อ๋า! อ๋า!" คนตัวเล็กครางลั่นห้อง

       "อืมมม... แทฮยอง...คนดีของพี่หมอ"

       "พี่หมอ...อ๋๊ะ ...เฮือก!..พ..พี่หมอ" จากเสียงหวานร้องครวญครางกลับกลายเป็นเสียวแหบแห้งทันทีที่โดยอีกคนบีบคอ จากนั้นจองกุกใช้แขนเกี่ยวร่างบางขึ้นมาจนแผ่นหลังชิดอกแกร่งทั้งๆที่ยังขยับโยกอย่างรุนแรงอยู่แบบนั้น "อ๋ะ อ๋ะ อ๋ะ อ๋ะ อ๊าาาา!"

      "อืมม... แทฮยอง..."
จองกุกขยับกายไปอีกครู่หนึ่ง จนเริ่มรู้สึกเมื่อยแขนจึงปล่อยร่างอีกคนลงไปกระแทกกับโซฟา ใบหน้าสวยเหยเกอย่างเจ็บปวด หน้าผากนวลขึ้นเป็นรอยช้ำ

       "อ๊า..อ๊ะ..อ๊ะ..อ๊ะ..อื้อ!" คนตัวเล็กครางเสียงหนักเมื่อเส้นผมถูกกระชากให้เงยขึ้น


      เสียงของแทฮยองและจองกุกยังคงดังระงมแบบนั้นอยู่ทั้งคืน โดยที่ไม่รู้จะสิ้นสุด ณ ตอนใด ภายในห้องผู้ป่วยวีไอพีที่เก็บเสียง แน่นอนว่าเหล่านางพยาบาลหรือหมอเวรคนอื่นๆไม่มีทางได้ยินเพราะที่ทำงานอยู่คนละโซนกับที่ของผู้ป่วย แต่อย่าลืมสิจองกุกว่าผู้ป่วยวีไอพีไม่ได้มีแค่ห้องในสุดเท่านั้น ห้องข้างๆถัดไปอีกสามห้องทั้งซ้ายและขวาก็คือห้องวีไอพีเช่นเดียวกัน
      และถ้าผู้ป่วยวีไอพีห้องข้างๆนอนไม่หลับเพราะสิ่งที่ได้ยินและสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าล่ะ
      เด็กชายลูกครึ่งอเมริกันเกาหลีกับผมสีทองอร่ามทอดสายตามองคุณหมอเจ้าของไข้ที่กำลังทำบางสิ่งกับใครก็ไม่รู้
       พี่หมอก็ทำกับจีมินแบบนี้... แล้วทำไมต้องทำกับคนอื่นด้วย
- จอห์น จีมิน