06 : Acident Heart (Joongi x Jamii) (กุกชอบกฎ2)

         บอกตรงๆเลยว่าตอนนี้ตัวของจุนกิก็เริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาแล้ว ในเมื่อมันมาถึงขึ้นนี้คงต้องปล่อยให้เลยตามเลยไปก่อนอย่างไม่มีทางเลือก

         เจมมี่ผละใบหน้าออกมาจากข้างใบหูของคุณหมอหนุ่ม ก่อนจะจ้องหน้าและส่งสายตาหวานเยิ้มให้อีกคน มือเล็กเลือกเสื้อเชิ้ตของจุนกิขึ้นมากองรวมอยู่เหนือหน้าอก ร่างบางจึงก้มลงใช้ลิ้นเลียไปตามแนวลอนหน้าท้องอย่างหิวกระหาย คุณหมอหนุ่มเองก็ดูจะตกใจกับการกระทำนี้อยู่ไม่น้อย 

               "อืม.."

        เสียงครางทุ้มในลำคอถูกส่งออกมาเบาๆเมื่อริมฝีปากอวบอิ่มกำลังขบเม้มและดูดดุนหัวนมสีน้ำตาลอ่อนของคนใต้ร่างอย่างนึกสนุก ยิ่งได้ยินเสียงครางของอีกคนแล้ว เจมมี่ยิ่งรู้สึกชอบใจ ยิ่งอึกเหิมและอยากทำให้อีกคนรู้สึกดีกว่านี้จนยอดอกทั้งสองข้างต่างก้ชุ่มไปด้วยคราบน้ำลายของเจมมี่ ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมามองผลงานตัวเองอย่างนึกภูมิใจ ก่อนจะจับเข้าที่ชายเสื้อตัวเองแล้วค่อยๆเลิกมันขึ้นจนออกไปพ้นหัว เรือนร่างสีน้ำนมปรากฎสู่สายตาของคุณหมอหนุ่ม มือนิ่มคว้าเอามือกร้านของคนใต้ร่างไว้แล้วจึงยกขึ้นมาทาบทับลงบนแผ่นอกบางของตัวเอง จุนกิลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างช่วยไม่ได้ มือหนาค่อยๆบีบขยำหน้าอกพลางใช้นิ้วเขี่ยยอดอกสีชมพูอ่อนของอีกคนเบาๆ 

              "Come on my babe อ๊า! "

      คนตัวเล็กส่งเสียงครางหวิวออกมาลั่นห้องเมื่อนิ้วของจุนกิถูกแทนที่ด้วยลิ้นร้อน ริมฝีปากหนาดูดดุนยอดอกของคนตัวเล็กจนเกิดเสียงดังน่าอาย มือกร้านข้างหนึ่งใช้ประคองกายบอบบางไว้ไม่ให้ล้มลง ในขณะที่อีกข้างก็ทำหน้าที่นวดคลึงไปตามบั้นเอวเพื่อให้อีกคนผ่อนคลาย เจมมี่เชิดหน้าเผยอปากกอบโกยเอากาศหายใจด้วยความรู้สึกเสียวซ่าน มือเล็กขยุ้มเรือนผมสีเทาของคนที่กำลังหยอกล้อกับหน้าอกของตนอย่างใจจดใจจ่อจนยุ่งไม่เป็นทรง

             "Oh...F...Fuck!"

      คุณหมอหนุ่มสลับดูดยอดอกของคนตัวเล็กข้างซ้ายทีขวาทีจนเจมมี่เริ่มรู้สึกเจ็บ และสังเกตุเห็นว่ามันแดงจนเริ่มบวมเป่งขึ้นมา ร่างหนาจึงดันให้อีกคนลงไปนอนราบก่อนจะใช้มือถอดเอากางเกงยีนส์สกินนี่พร้อมด้วยชั้นในสีขาวสะอาดออกไปให้พ้นๆทาง ขณะที่ชายหนุ่มกำลังตั้งท่าจะโยนอาภรณ์ออกไปเพียงชั่วครู่เดียวพอมองกลับมาอีกทีพบว่าเจมมี่กำลังพลิกตัวนอนคว่ำหน้ากระดกบั้นท้าย แล้วจึงใช้นิ้วแหวกแก้มก้นก้อนอวบออกจากกันเผยให้เห็นรูจีบสีชมพูอ่อนที่กำลังขมิบเบาๆอย่างเชิญชวนให้ลองเข้าไปสำรวจ

           ยั่วชิบหาย!

            "Fuck me , please..."

            "Calm down baby.The night is young " 

     ในเมื่อยั่วกันขนาดนี้จุนกิขอเป็นคนคุมเกมส์บ้างก็แล้วกัน ชายหนุ่มจึงเริ่มปลดเปลื้องอาภรณ์ของตนออกบ้างจนเหลือไว้เพียงชั้นในแบรนด์ดังสีน้ำเงิน มือกร้านแบะแก้มก้นออกกว้างอย่างหยาบโลนก่อนจะก้มหน้าลงในระดับเสมอกับรูสวาทของคนตัวเล็ก แล้วจึงใช้ลิ้นเลียลากผ่านไปมาจนอีกคนรู้สึกวูบโหวงอยู่ภายในช่องท้อง 

           "อื้อ!..อ้ะ อ้ะ Oh...Shit!"

      ลิ้นร้อนยังคงทำหน้าที่สร้างความสุขสมให้กับเจมมี่อย่างต่อเนื่องแค่เปลี่ยนจากการเลียเป็นแยงและสอดเข้าไปลิ้มรสภายในช่องทางรักนุ่มหยุ่น มือข้างหนึ่งใช้แบะแก้มก้นส่วนอีกข้างจุนกิยื่นมันออกมาสัมผัสและหยอกล้อกับพวงลูกปิงปองคู่ มือเล็กทั้งปัดป้ายทั้งจิกเล็บลงบนผ้าปูที่นอนเพื่อระบายความซ่านที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

           "อ้ะ อึก อ๋ะ อ้ะ อ๋ะ...อ๊าา"

      เพียงไม่นานแก่นกายขนาดพอดีมือของเจมมี่ก็ตั้งตรงด้วยแรงอารมณ์ที่ใกล้พุ่งขึ้นมาถึงขีดสุด ใบหน้าหวานแดงซ่านดังผลมะเขือเทศสุกงอม ปากอิ่มส่งเสียงครางหวานหูดังระงมไม่ยอมหยุด

          "Oh God! Please,Darling... Fuck...F...Fuck me now!"

      ใบหน้าหล่อยกยิ้มขึ้นมาอย่างเจ้าเล่ห์ทันที่ที่ได้ยินประโยคร้องขอจากคนตัวเล็ก ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งตัวตรงก่อนจะถอยหลังกลับมานั่งพิงหัวเตียงโดยมีเจมมี่คลานเข้าตามมาติดๆ มือเล็กตะปบเข้าที่แก่นกายปูดโปนใต้ชั้นในสีเข้มแล้วจึงควักมันออกมาเข้าปากดั่งคนกำลังกระหายในสิ่งใดสิ่งหนึ่ง 

          "Yeah.. That's good baby"

      เจมมี่ก้มลงใช้ปากดูดและอมมันเข้าไปทั้งลำ ห้อปากเพื่อไม่ให้ฟันคมครูดโดนแท่งเอ็นร้อนแล้วจึงเริ่มผงกหัวขึ้นลงตามความยาวของมันเป็นจังหวะ มีหลายครั้งที่จุนกิทนไม่ไหวเผลอกระแทกเอวเข้ากับใบหน้าหวานจนปลายท่อนเนื้อเข้าไปสุดแทบถึงคอหอย ในที่สุดเจมมี่ก็คายท่อนร้อนออกมาจากปากก่อนจะพุ่งตัวเข้ามาประคองโครงหน้าหล่อและมอบจูบอันเร่าร้อนให้อีกคน ผลัดกันดูดย้ำที่กลีบปากอิ่มจนบวมเจ่อแล้วทั้งคู่

         "Darling,I can't wait it"

    กล่าวจบเจมมี่ก็ลุกขึ้นขยับตัวจัดท่าให้ตนนั่งทับหน้าขาแกร่งโดยหันแผ่นหลังบางใส่ชายหนุ่ม ก่อนจะคว้าเอาท่อนเอ็นที่ส่วนหัวเริ่มปริ่มน้ำหล่อลื่นมาถูไถกับช่องทางสีอ่อนแล้วจึงเปลี่ยนมาใช้ก้นนุ่มนิ่มโยกร่อนไปตามความยาวของลำปล้องโดยไม่ยอมสอดใส่ของคุณหมอหนุ่มเข้าไปในร่างของตนสักที ในเมื่อก่อนหน้านี้อีกคนไม่ยอมใส่มันเข้ามาแต่แรกขอแกล้งเอาคืนบ้างจะเป็นไรไป

         "อ่าส์..Good Shit! "

    น้ำเสียงโทนแหบเซ็กซี่ไม่ต่างจากนางเอกในหนังAVฝรั่งทำเอาคุณหมอจุนกิแทบคลั่ง จนในที่สุดชายหนุ่มก็ทนกับอีกคนไม่ไหว แขนแกร่งเกี่ยวตวัดยกร่างเล็กให้ลอยขึ้นในขณะที่มืออีกข้างก็จับเข้าที่ท่อนเอ็นร้อนก่อนจะกดตัวอีกคนให้ลงมากลืนกินเอาส่วนกลางลำตัวเข้าไปในโพรงอุ่นร้อน

         "อ๊าาาา   อื้อ!!!"

         "อืม...ซี้ด..." 

    เจมมี่ถึงกับผวาหวีดครางลั่นห้องทันทีที่โดนความจุกเสียดเข้าเล่นงานบริเวณช่วงล่างไม่ต่างจากคุณหมอหนุ่มที่ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวเพราะความคับแน่นแบบอุ่นและนุ่มรู้สึกดีจนแทบจะปลดปล่อยออกมาอยู่รอมร่อจึงทำได้แค่แช่ไว้แบบนี้เพื่อให้ต่างคนต่างปรับตัว

         "Are you ready?" จุนกิเอ่ยถามอีกคนเมื่อตนกลับมาคุมอารมณ์ได้แล้ว

         "Yes,Darlin- อ้ะ อ้ะ อ๊า อึก อ้ะ!"

    ร่างบางกล่าวยังไม่ทันจบคุณหมอจุนกิก็ส่งแรกกระทุ้งเอวขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ท่อนขาแกร่งขยับกายให้ตนนั่งคุกเข่าพลางใช้แขนทั้งสองข้างโอบกอดกายบอบบางไว้เพื่อไม่ให้หลุดออกจากการเชื่อมต่อก่อนที่ท่อนแขนทั้งสองข้างจะสอดเข้าใต้รักแร้ของคนตัวเล็กกว่าเพื่อล็อกกายของเจมมี่ไว้ให้มัน เอวสอบจึงเริ่มกระแทกกระทั้นขึ้นมาจนหัวเล็กสั่นคลอนขึ้นลงตามแรงส่งจากด้านล่าง

         "อ้ะ อ้ะ อ้ะ อ้ะ อ้ะ I.. I'm so m..mansty,Darling ..อ้ะ"

         "อืม...Really?"

         "Yes,Fuck me so hard please อ้ะ อ้ะ อึก อ๊า อ้ะ อ้ะ อ้ะ"

     และเพียงไม่นานเจมมี่ก็ถูกจัดท่าให้หันหน้าเข้ามาทางคุณหมอหนุ่ม ขาสองข้างเกี่ยวเอวสอบไว้โดยอัตโนมัติเมื่อร่างทั้งร่างถูกยกขึ้นให้ลอยเหนือพื้น 'ลิงอุ้มแตง' ที่หลายคนคิดว่าเป็นท่าปราบเซียนทำได้เกินห้านาทีถือว่าแข็งแรงมาก จุนกิคนนี้แหละจะทำลายสถิตินั้นให้ดู

        "อ้ะ อ้ะ อ๊า อึ๊ก อ๊า อ้ะ อ้ะ อ้า งื้อ..ไอเสียว"

         

 5 นาทีผ่านไป

          "อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ..ซี้ด...อ๊ะ อ๊ะ"

          "อ่าส์..."

10 นาทีผ่านไป

           "อ้ะ อ้ะ อ้า อ้ะ อ้ะ // อ่าส์..ซี้ด...อืม...แม่ง!"

    แม่ครับจุนกิคนนี้ทำได้แล้วครับแม่ // ภูมิใจ

     หลังจากนั้นร่างหนาจึงวางคนตัวเล็กกว่าลงกับเตียงดังเดิม ก่อนจะยกร่างกายของอีกคนให้ลุกขึ้นนั่งผลัดเป็นตัวเองได้อยู่ท่านอนโดยยังไม่ทันที่จะสั่งให้อีกคนทำอะไรแต่ร่างเล็กก็วาดลีลาเป็นแมวยั่วสวาทขยับเอวขึ้นลงอยู่บนแท่งร้อนอย่างสุขสม ใบหน้าสวยยังคงเงยขึ้นพร้อมส่งเสียงครางไม่หยุด ฟันคมเผลอกัดริมฝีปากล่างอย่างระบายอารมณ์ มือเล็กปัดป้ายและข่วนจิกไปทั่วลอนมัดกล้าม

           "อ๊า อ้ะ อ๊ะ อ้ะ อื้ม อ๊ะ!!"

           "ซี้ด...ทำไมเด็ดแบบนี้วะแม่ง!"

     เจมมี่ยังคงทำการควบม้าอยู่แบบนั้นอย่างแรงดีแรงไม่ตก ก่อนที่ทุกอย่างจะถึงจุดสุดท้าย มือเล็กข้างหนึ่งถูกยกขึ้นมาจับเข้าที่ส่วนกลางลำตัวของตนเอง ก่อนจะออกแรงชักรูดไปพร้อมๆกับการขย่มตอ จุนกิเห็นดังนั้นจึงไม่รอช้า ดันร่างของอีกคนให้กลับมานอนแล้วจึงโยกเอวสอบเป็นจังหวะที่รัวเพราะตนเองก็ใกล้จะถึงฝั่งฝันเต็มที

          "อ้ะ อ้ะ อ้ะ So..Hard! Hurry! hurry up!"

          "อ้า อ่าส์...อ๊า"

          "อ้ะ อื้อ อ๊าาาส์!!!!!!!!"

          "อ่าส์!...อืม...."

      คนตัวเล็กถึงจุดไคลแมกซ์ก่อนโดยที่หยาดน้ำรักสีขุ่นกระเซ็นออกมาเปื้อนหน้าท้องลามไปยันใบหน้าและปลายผมก่อนจะเป็นร่างสูงที่ปลดปล่อยตามมาติดๆ ปลายหัวบานฉีดอัดน้ำกามเข้าโพรงอุ่นแทบทุกหยาดหยด คุณหมอจุนกิแช่ค้างท่อนเอ็นไว้ครู่หนึ่งแล้วจึงค่อยๆถอดแก่นกายออกมา แต่คงเพราะไม่ได้ปลดปล่อยนานน้ำรักส่วนหนึ่งกลับไหลย้อยลงมาตามง่ามก้นของเจมมี่

       คนตัวเล็กสลบหลับไปอีกครั้งทันทีที่กิจกรรมเข้าจังหวะจบลง เลยเป็นหน้าที่ของคนที่ยังมีสติอย่างหมอจุนกิซึ่งต้องทำความสะอาดและจัดทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทางเพื่อให้อีกคนได้นอนหลับอย่างสบาย เวลาล่วงเลยมาจนเกือบใกล้จะสองนาฬิกา คุณหมอหนุ่มถึงได้ล้มตัวลงนอนสายตาคมหันมาจับจ้องคนที่กำลังซุกตัวใต้ผ้าห่มก่อนจะขโมยหอมแก้มอีกคนอย่างนึกหมั่นเขี้ยว

        "ฝันดีเจ้าเปี๊ยก ตื่นมาแล้วจะเป็นยังไงต่อค่อยว่ากันนะ"

      

        

05 : ไม่พ้นทาง kookv (กุกชอบกฎ2)

     สิ้นเสียงของภรรยาคนสวย จองกุกจึงใช้เรียวแขนโอบเอวคอดของแทฮยองเอาไว้แน่นแล้วจึงออกแรงยกร่างทั้งร่างให้ลอยขึ้นมาเหนือพื้นแขนเล็กจึงถูกนำมาคล้องไว้กับคอของสามีโดยอัตโนมัติ

     จองกุกใช้ริมฝีปากร้อนผ่าวก้มลงป้อนจูบอันหอมหวานให้กับว่าที่คุณแม่กลีบปากอิ่มเผยอออกทันทีที่สัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นก่อนจะถูกรุกล้ำด้วยลิ้นสาก ลิ้นเล็กของแทฮยองเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของจองกุกอย่างจาบจ้วง ผลัดกันแลกลิ้มชิมรสชาดน้ำเชื่อมจากโพรงปากอุ่นไปมาในขณะที่จองกุกเองก็สาวเท้าเรื่อยๆไปจนถึงห้องนอน

      ชายหนุ่มค่อยๆบรรจงวางร่างอรชรของภรรยาลงกับพื้นที่นอนอย่างแผ่วเบา แล้วจึงตามขึ้นไปใช้ปลายจมูกไซร้ไปตามซอกกูไล่ลงมาจนถึงเนินอกที่กำลังกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงอารมณ์ภายในใจกลีบปากของจองกุกดูดดุนผิวเนื้อนิ่มเกิดเป็นสีช้ำดั่งกำลังแต่งแต้มภาพกุหลาบงามลงบนผืนผ้าใบสีขาวสะอาด มือเรียวของแทฮยองจิกลงบนที่นอนแทบจนจะขาดติดมือมาด้วยเมื่อลิ้นสากของว่าที่คุณพ่อปัดป้ายไปโดนยอดอกสีชมพูหวาน"อื๊อ~.."

       หลังจากนั้นจองกุกจึงถอยร้นลงมาจนใบหน้าอยู่เสมอกับบริเวณเชิงกร้านของแทฮยอง ชายหนุ่มจูบลงเบาๆที่บริเวณท้องน้อยดั่งเป็นการทักทายเจ้าตัวเล็กที่กำลังจะเกิดมาในอีกไม่นาน ก่อนที่ริมฝีปากจะครอบครองตัวตนขนาดกระทัดรัดของแทฮยองไว้ทั้งลำ"อ๊า!..จองกุก~"

       หัวทุยผงกขึ้นลงเป็นจังหวะตามความยาวส่วนกลางลำตัวของภรรยาที่กำลังบิดเร้าร่างกายด้วยความเสียวซ่านก่อนที่จองกุกจะยอมปล่อยให้มันเป็นอิสระและไปจัดการกับรูสวาทด้านล่างแทน "อ๊ะ..อ๊า..ไม่..ไม่ไหว~..แล้ว"

        ลิ้นของว่าที่คุณพ่อเลียไปตามรอยจีบที่กำลังปิดสนิท ออกแรงดูดจนแทฮยองผวาตัวใช้นิ้วจิกลงมากับกลุ่มผมนิ่มแล้วจึงขยำมันเพื่อระบายความซ่าน จองกุกจึงเปลี่ยนมาเป็นใช้ลิ้นสอดแทรกเข้าไปเพื่อลิ้มรสชาดน้ำคาวที่ไม่ได้ชิมมันมานาน"อื๊อ...น้องกุก..อ๊ะ..อ๋ะ..น้องกุก..มันเสียว~"

        จากนั้นจองกุกจึงจัดการปลดเปลื้องอาภรณ์บนกายแกร่งของตนออกให้หมดและทันทีที่ชั้นในตัวสุดท้ายหลุดออกจากปลายขา ชายหนุ่มจึงใช้มือจับข้อเท้าของภรรยาแยกออกจากกันเผยให้เห็นช่องทางรักที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายของตัวเมื่อครู่อย่างชัดเจนแม้มีเพียงแสงจากโคมไฟดวงเล็กที่หัวเตียงเท่านั้น มือกร้านชักรูดส่วนกลางลำตัวของตนสองสามครั้งเพื่อให้มันขยายใหญ่อย่างเต็มที่แล้วจึงสอดส่วนปลายหัวบานเข้าไปสำรวจความอุ่นนุ่มอยู่ภายก่อนจะหายเข้าไปทั้งลำ "อืม..."

        "อ๊ะ...น้องกุก..อ๊ะ! อ๋ะ! อ๊า! อื้อ!" ทันทีที่เอวสอบโยกไปตามจังหวะดั่งใจต้องการเสียงครางกระเส่าของแทฮยองก็ดังตามขึ้นมาเป็นระยะ  กายบอบบางสั่นคลอนไปตามแรงส่งจากคนเป็นสามี เล็บยาวจิกลงบนมือใหญ่ที่จับเอวของจนไว้จนเริ่มมีเลือดซิบออกมานิดๆ "อืม..พี่ครับ"

กึกๆๆๆ

ผับๆๆๆ

         "อ๋ะ!..อ๊ะ!..อ๊า!..อึก..อ๊ะ!..อ๊า~"

         "เรียกชื่อ..อืม..เรียกชื่อผม.."

         "จอง..อึก..จองกุก~ อ๊ะ อ๋ะ อ๊าา~"

         "อ่า~...แทฮยอง..."

       เมื่อมวลความรู้สึกเดินมาจนสุดที่ปลายทางในที่สุดทั้งคู่ก็ปลดปล่อยความอัดอั้นออกมาพร้อมกัน คราบน้ำรักของแทฮยองไหลลงมาตามความยาวของแก่นกายและกระเซ็นไปติดตามหน้าท้องของสามีเล็กน้อย ในขณะที่จองกุกก็ฉีดน้ำนมขาวขุ่นเข้าไปในโพรงเนื้อนิ่มทุกหยาดหยดทำเอาแทฮยองรู้สึกได้ถึงความอุ่นร้อนภายในช่องท้อง ชายหนุ่มค่อยๆถอดความเป็นชายออกมาจากกายของภรรยาก่อนจะท่าให้คนตัวเล็กโก่งโค้งกับที่นอนแล้วจึงใช้นิ้วกวาดเอาน้ำรักของตนออกมา

       "อ๊ะ...จอง...จองกุก พอแล้วหรอ" แทฮยองเอี้ยวหน้าไปเอ่ยถามสามีที่นั่งอยู่ปลายเตียงด้วยความสงสัย เพราะตนรู้ดีว่าคนอย่างจองกุกครั้งเดียวคงไม่พอแน่ๆ โดยหารู้ไม่ว่าไอการที่กำลังเอี้ยวหน้ามาในท่าทางแบบนี้มันช่างน่าจับกระแทกให้ทรุดอีกรอบมากขนาดไหน ชายหนุ่มจึงส่ายหน้าไปมาเพื่อไล่ความคิดลามกออกจากหัวก่อนจะลุกขึ้นไปอุ้มเอากายบอบบางของภรรยาเพื่อพาไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายก่อนเข้านอน"พอแค่นี้ก่อนดีกว่าครับ พี่ควรพักผ่อนจริงๆสักที"

         "แต่ของน้องกุกยัง.." (ยังแข็งอยู่เลย)

         "แทฮยอง...อย่าดื้อ" จองกุกกดเสียงต่ำ

         "เฮ้อ..ก็ได้ อย่าให้รู้ว่าแอบลุกขึ้นมาสไลด์หนอนกลางดึกนะ"

                     -มีต่อในบทความ-
       
     

Play >1<

เล่น : 1

Warnning!

เนื้อหาทั้งหมดในฟิคเรื่องนี้ไม่เหมาะสมสำหรับผู้อ่านที่มีอายุน้อยกว่า 18 ปี ควรใชัวิจารณญาณในการเสพกันนะครับ

    บรรยากาศแสงสีกลางเมืองหลวงมันช่างปลุกใจที่ร้อนรุ่มให้ออกมาโลดแล่นยามค่ำคืนซะจริง นี่แหละคือช่วงเวลาสำหรับนักท่องราตรีโดยแท้รวมไปถึงร่างขาวนวลในชุดเสื้อแขนยาวซีทรูสีดำรัดรูปกับกางเกงยีนส์สกินนี่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกอยู่กลางฟลอร์เต้นในผับไม่ต่างจากกวางน้อยที่ออกมายั่วเหล่าเสือสิงห์ให้น้ำลายหกเล่นๆ

     ผมสีทองถูกดัดเป็นลอนฝอยปลิวสะบัดไปตามแรงโยกของหัวทุย ใบหน้าสวยเชิดขึ้นพลางหลับตาพริ้มด้วยอารมณ์สุนทรีกับการดื่มด่ำบทเพลงแนวอิเล็กโทรที่เปิดดังกึกก้องไปทั่ว มือเรียวข้างซ้ายชูนิ้วชี้ขึ้นมาโบกไปตามจังหวะของเพลงในขณะที่มืออีกข้างกำลังกำปากแก้วที่บรรจุแอลกอฮอล์รสเข้มไว้ค่อนแก้ว

           "เห้ยๆ...ดูคนนั้นดิแม่งโคตรเด็ดเลยว่ะ" ชายหนุ่มร่างสุงกำยำเจ้าของแจ็คเก็ตตัวสีขาวซึ่งกำลังนั่งกระดกน้ำสีอำพันอยู่หน้าเคาท์เตอร์บาร์เท็นเนอร์หันไปสะกิดไหล่เพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆกัน น้ำรสขมจึงถูกกระดกลงคอทองแดงจนหมดแก้วก่อนจะหันมามองเหยื่อตัวน้อยตรงหน้า

            "กูเห็นตั้งแต่เข้ามาในผับแล้วล่ะ"

            "เอาไงไอยุน จู่โจมเลยมั้ย"

            "ใจเย็นโฮซอก...อย่าทำให้ลูกไก่ของกูตื่นสิ" มินยุนกิกล่าวกับเพื่อนตัวสูงกว่าพลางล้วงเอาซองWinstonขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงหยิบเจ้ามวนแท่งสีขาวมาคาบไว้ในปากก่อนจะจุดไฟเผาส่วนปลายจนเกิดควันโขมง ส่วนจองโฮซอกก็ยังคงสั่งวอดก้ารสเข้มมากระดกไปเรื่อยๆอีกหลายช็อตเพื่อรอสัญญาณจากเพื่อนผิวขาว

            ทางด้านจีมินที่กำลังสนุกสนานกับการปล่อยใจไปตามอารมณ์กลับต้องมีบางสื่งที่ทำให้คนตัวเล็กหยุดชะงักกลางคันเมื่อแก้วเหล้าในมือกลายเป็นเพียงแค่แก้วเปล่า ใบหน้าจิ้มลิ้มยู่ลงอย่างไม่สบอารมณ์ร่างบางจิกลากสังขารตัวเองมายังเคาท์เตอร์บาร์เพื่อขอน้ำแอลกอฮอล์เพิ่ม

             "เอาเหมือนเดิมนะฮะ" จีมินกล่าวบอกกับบาร์เท็นเนอร์หนุ่มประจำร้านก่อนจะหมุนตัวหันหลังพิงบาร์ ก่อนจะหยิบบุหรี่ไฟฟ้ากลิ่นโปรดขึ้นมาดูดเอาความหอมหวานเข้าปอดอย่างสบายอารมณ์ กลิ่นองุ่นหอมฟุ้งไปทั่วบริเวณทุกครั้งที่กลีบปากนุ่มหยุ่นพ่นเอาควันสีเทาพวงพุ่งออกมา ยุนกิและโฮซอกที่นั่งอยู่ห่างออกไปไม่ถึงเมตรจึงเริ่มพากันใช้สายตาสำรวจไปทั่วกายบอบบางแต่แฝงไปด้วยความน่าค้นหาตั้งแต่หัวจรดเท้า

            "แบดดีว่ะมึง...สเปคกูเลย"

            "เสียใจด้วยไอเพื่อนรัก...คนนี้ของกู"

            "โห่...ใลวะ...เออๆกูยอมยกน้องคนนี้ให้มึง เห็นเป็นเพื่อนหรอกนะเว่ย" ยุนกิจึงยักคิ้วใส่เพื่อนหัวสีแดงอย่างมีใจไปหนึ่งครั้ง พร้อมมือกร้านที่ยกขึ้นมาตบบ่าหนาเบาๆเป็นเชิงปลอบใจ ขายาวจึงค่อยๆสาวเท้าเข้าไปหาเหยื่อตัวน้อยที่กำลังกระดกเหล้าไปพลางสูบบุหรี่ไปพลาง

             "มาคนเดียวแบบนี้เหงาแย่เลยนะครับ" เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มเอ่ยทักคนตัวเล็กกว่า จีมินจึงหันหน้าไปตามเสียงของอีกคนที่ไม่รู้ว่าเดินเข้ามายืนใกล้ตัวเองตอนไหน ดวงตาฉ่ำน้ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์สบเข้ากับดวงตาคมของคนตัวสูง ก่อนรอยยิ้มน่ารักจะผุดขึ้นมาจากใบหน้าแดงๆทำให้หัวใจของยุนกิแทบจะเต้นผิดจังหวะ

         

             "เมื่อก่อนก็ใช่ฮะ แต่...ตอนนี้ชินแล้ว"

             "มาบ่อยเหรอครับ"

             "ก็ทุกคืนนะฮะ"

             "มินยุนกิครับ"

             "ปาร์คจีมินฮะ...เรียกน้องจีมก็ได้นะฮะ" กวางน้อยจอมยั่วไม่ได้แค่กล่าวอย่างเดียว หัวทุยยังขยับเอียงใบหน้าไปแทบจะชิดใบหน้าของอีกคนจนสามารถรับรู้จังหวะการหายใจของกันและกันได้ หัวใจของยุนกิแทบจะหยุดเต้นทันทีที่เจอสถานการ์แบบนี้ใบหน้าคมยังจ้องมองอีกคนด้วยความนิ่งงันอย่างทำตัวไม่ถูก ในขณะที่จีมินยังคงส่งยิ้มแป้นแล้นออกมาด้วยความใสซื่อ "พี่ยุนกิ..."

อยากให้ครางเรียกแบบนี้บนเตียงจังเลยครับ...

           "พี่ยุนกิ เป็นอะไรไปฮะ" มือเย็นเฉียบกดลงบนหน้าขาล่ำๆทั้งสองข้างใต้ผ้ายีนส์ พลางเอียงคอถามคนที่ทำหน้าตาเหมือนสติกำลังจะหลุด ยุนกิจึงรู้สึกตัวและก้มลงมองมือเล็กๆที่อยู่ห่างจากส่วนสงวนของร่างกายตัวเองเพียงไม่กี่เซนติเมตร "ป...เปล่าครับ"

              "ก็พี่ยุนกิมองหน้าน้องจีมตั้งนานนี่ฮะ"

              "พี่ตะลึงในความน่ารักของเราไงครับ"  น่ารักไม่พอน่าฟัดด้วยครับน้อง

            "ฮ่าๆๆ พี่ยุนกิก็พูดไป น้องจีมไม่ได้น่ารักขนาดนั้นหรอกฮะ"

              "น่ารักสิครับ น่ารักมากๆเลยด้วย น่ารักจนพี่เริ่มรู้สึกกลัว..."

              "กลัวอะไรเหรอฮะ"

              "กลัวน้องจีม...จะมีเจ้าของแล้วไงครับ"

   

       ริมฝีปากอิ่มไม่ได้เอ่ยคำใดออกมาต่อ มีเพียงแค่รอยยิ้มบางๆก่อนจะตามด้วยการกระทำที่ตนต้องการแสดงออกมาเป็นคำตอบ ท่อนแขนเรียวๆทั้งสองข้างถูกยกขึ้นมาคล้องคอผู้ชายตรงหน้าที่พึ่งรู้จักกันไม่ถึง 5 นาทีไว้หลวมๆ แววตาใสซื่อที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมจ้องมองลึกเข้าไปในนัยน์ตาของอีกคนจนสามารถเห็นเงาของตัวเองในตาคู่นั้น เพียงชั่วอึดใจกลีบปากสีสดจึงทาบลงไปบนริมฝีปากแห้งผาดของคนตัวสูง ยุนกิถึงกับผงะเล็กน้อยกับการกระทำอันอุกอาจของกวางน้อยน่าขยำตัวนี้ โครงหน้าหล่อปรับเอียงองศาให้รสจูบดูดดื่มมากยิ่งขึ้น ลำแขนแกร่งยกขึ้นมาโอบเอวคอดกิ่วไว้ ลิ้นร้อนๆที่แทรกสอดชอนไชไปทั่วโพรงปากนิ่ม ความนุ่มหยุ่นกับวิสกี้ชั้นนี้และบุหรี่กลิ่นละมุนผสมปนเปกันจนกลายเป็นจูบแบบขมอมหวาน พวกเขาอยู่ในภวังค์ของความวาบหวามกันเพียงครู่หนึ่งจีมินที่เริ่มขาดอากาศหายใจจึงละใบหน้าออกมาพร้อมริมฝีปากห้อเลือดจนบวมเจ่อ

                 "ที่นี้...พี่ยุนกิรู้หรือยังฮะ ว่าน้องจีมมีเจ้าของหรือไม่มี" จีมินพูดพลางย้ายจากเก้าอี้ที่ตนนั่งไปเป็นตักแกร่งๆของชายหนุ่ม

                "หึ... แล้วถ้าพี่อยากให้น้องจีม...เป็นของพี่คนเดียวล่ะครับ"

   แก้มกลมๆของคนตัวเล็กจึงพองล้มขึ้นพร้อมทำท่าทางครุ่นคิดว่าจะเอาอย่างไร ก่อนที่จะส่งคำตอบด้วยการกระซิบเข้ากกหูคนที่เอาแต่จมูกซุกไซร้ซอกคอหอมของตนกรุ่นไม่เลิก

                "อันนี้ก็ขึ้นอยู่กับ...ลีลาของพี่ยุนกินะฮะ"

 Loading...30%

                 

   อีกด้านหนึ่ง

          ยังมีอีกหนึ่งชีวิตกำลังง่วนอยู่กับการเลือกชุดที่จะใส่สำหรับนัดบอดในค่ำคืนนี้ ความจริงมันก็ใช่ว่าจะเป็นนัดบอดจริงๆหรอกเพราะแค่ไม่เคยได้ยินเสียง ไม่เคยเห็นตัวจริง มีก็เพียงรูปโปรพร้อมสรรพคุณบรรยายอยู่หน้าโปรไฟล์ที่ขึ้นหลาอยู่หน้าจอโทรศัพท์จากแอปพลิเคชั่นหาคู่ ถึงแม้มันจะไม่ได้เป็นนัดที่สำคัญเท่าไหร่แต่แทฮยองก็ต้องการจะให้เหยื่อคนที่ร้อยสามสิบแปดของตนประทับใจอยู่ดี

                "ชุดนี้ละกัน" คนตัวเล็กโยนเจ้าชุดเอี๊ยมขายาวสีกากีลงบนเตียงนอนก่อนจะหันไปทางบานกระจกโต๊ะเครื่องแป้ง ร่างอรชรอันเปลื่อยเปล่าจึงยืนใช้สายตาสำรวจไปตามร่างกายของตนอย่างพอใจที่เกิดมาอ้อนแอ้นเหมือนเพศหญิงขนาดนี้

               มือเรียวจับเอาเสื้อยืดสีขาวตัวบางขึ้นมาสวมตามด้วยเอี๊ยมที่วางไว้ซึ่งคนตัวเล็กจงใจที่จะไม่สวมชั้นใน ก้านนิ้วยาวส่างผมที่ฟูฟ่องให้เข้าที่แล้วจึงฉีดสเปรย์กลิ่นมินท์เข้าปากเพื่อดับกลิ่นบุหรี่ที่ออกมาทางลมหายใจ เป้ลายคิตตี้ถูกคว้าขึ้นมาสะพายไว้บนหลัง ใบหน้าเรียวแหงนมองนาฬิกาข้างฝาผนังบ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาเพียงสี่ทุ่มกว่าๆ คงอีกนานที่เพื่อนรักเพื่อนชีวิตอย่างจีมินจะกลับเข้าบ้าน แทฮยองจึงจัดการสับสวิตซ์ไฟและล็อคกุญแจบ้านจากด้านนอกไว้ ก่อนจะโบกแท็กซี่เพื่อเดินทางไปยังจุดนัดพบ

              รถแท็กซี่คันดังกล่าวได้เคลื่อนตัวมาหยุดอยู่ที่คอสะพานข้ามแม่น้ำแห่งหนึ่ง แทฮยองยื่นเงินค่ารถให้คนขับจนเสร็จสรรพแล้วจึงค่อยขยับตัวออกมาจากคันรถ ดวงตาเรียวเพ่งมองไปทั่วบริเวณเพื่อค้นหาเป้าหมาย ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนพิงเสาไฟโดยมีเฮดโฟนอันสีใหญ่ครอบหัว เสื้อฮู้ดสีดำเด่นชัดทำให้แทฮยองเห็นว่าชายคนนี้ค่อนข้างจะสูงกว่าต้นมากเลยทีเดียว เท้าเล็กจึงเริ่มก้าวเข้าไปหาอีกคนเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา

                 "หวัดดีฮะ"

            คนตัวสูงจึงถอดเฮดโฟนที่ตนกำลังสวมมาคล้องคอไว้ทันทีที่เห็นการปรากฏตัวของคนที่ตนนัดเจอในคืนนี้ แทฮยองชะงักกึกไปเล้กน้อยเมื่อรับรู้ว่าบุคคลตรงหน้าคือคนที่ตนไม่คาดคิดว่าจะเป็นคนเดียวกันกับในรูป โดยนึกว่าเป็นพวกที่ชอบก๊อบรูปดารานักร้องมาเล่น แต่นี่ตัวจริงเสียงจริงเลยไม่ใช่เหรอ เป็นถึงแร็ปเปอร์หนุ่มลูกครึ่งเกาหลี-อเมริกันที่กำลังมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วโลกแถมยังมีภรรยาเป็นถึงลูกเจ้าของค่ายเพลงที่สวยขนาดนั้นยังจะมาแอบเมียเล่นอแปหาคู่อีก 

           เจอของเด็ดเข้าให้แล้วนะคิมแท

             "สวัสดีครับ...แทฮยองใช่มั้ยเรา" คนตัวสูงเอ่ยทักกลับมาพร้อมฝ่ามือกร้านลูบเบาๆที่เรือนผมนิ่ม

                "ใช่ฮะ...แล้วพี่อาร์เอ็ม?"

                "ครับพี่คืออาร์เอ็ม รู้จักพี่ใช่มั้ย"

                "อืม...ไม่นะฮะ เราพึ่งเจอกันครั้งแรก แทจะรู้จักพี่มาก่อนหน้านั้นได้ยังไงล่ะฮะ"  แทฮยองเลือกที่จะโกหกออกไปเพื่อให้อีกคนเข้าใจว่าตนเป็นเพียงเด็กบ้านนอกธรรมดาคนหนึ่งที่ไร้พิษสงใดๆแต่ในความจริงแล้วคนตัวเล็กรู้ดีอยู่แก่ใจอยู่แล้วว่าบุคคลคนนี้เป็นใคร

                "ฮ่าๆๆ...นั่นสินะครับ "

                "ฮะ...ฮ่าๆ"

                "รถพี่จอดอยู่ตรงนู้น เดี๋ยวเราเข้าไปทำความรู้จักกันในนั้นต่อดีกว่ามั้ยครับ"

                "ก็ได้ฮะ"

     ทั้งคู่จึงพากันเดินมายังรถสปอร์ตคันหรูคันหนึ่งที่จอดอยู่ข้างเลียบทางขึ้นสะพาน อาร์เอ็มเปิดประตูรถให้อีกคนเข้าไปด้านในก่อนแล้วจึงค่อยตามเข้าไปทีหลัง ด้วยความที่ตนเองเป็นคนมีชื่อเสียงย่อมเป็นจุดสนใจของเหล่านักข่าวและปาปารัชซี่ฟิล์มที่ใช้ติดกระจกรถทั้งคันจึงเป็นฟิล์มทึบคนด้านนอกตัวรถจึงไม่สามารถมองเห็นภายในรถได้ และเขามักจะซื้อรถคันใหม่อยู่เป็นประจำเพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจของคนที่จำรถคันเดิมของตนได้

               "น้องแทฮยองน่ารักกว่าในรูปอีกนะครับ อายุเท่าไหร่แล้วครับเนี่ย" 

                  "ยี่สิบฮะ"

                  "ยังเด็กอยู่เลยนะครับเนี่ย น่ารักจัง"

                  "แทไม่น่ารักขนาดนั้นหรอกฮะ" แทฮยองแสร้งหลุบหน้าลงด้วยความรู้สึกเขินอาย

                  "น่ารักสิครับ น่ารักมากๆเลย เด็กน่ารักแบบนี้พี่ชอบ..." อาร์เอ็มเน้นคำว่าชอบหนักๆพร้อมกับมือกร้านที่สัมผัสลงเบาๆบนโคนต้นขาเรียวบางของแทฮยอง

                   "ขอบคุณนะฮะ ^_^" 

        ไม่อยากเจ็บ_ อย่ายิ้มให้พี่สิครับ             

                "แทฮยอง มีแฟนหรือยังครับ"

                  "ไม่มีหรอกฮะ...เฉิ่มๆอย่างแทไม่มีใครมาชอบหรอก" 

                  "มีสิครับ"

                  "หืม?..." ใบหน้าหวานเอียงคอถามด้วยความสงสัย

                 "ก็พี่นี่ไง" 

   แทฮยองได้ยินดังนั้นแทบจะหลุดขำกับมุขยุคดึกดำบรรพ์ของอีกคน จึงได้แค่ก้มหน้างุดดั่งกำลังเขินอยู่ทั้งๆที่ในใจแทบจะอ้วก

                 "อย่าอำแทสิฮะ แทเชื่อคนง่ายนะฮะ"

                 "พี่ชอบน้องแทจริงๆนี่ครับ"

                 "อ๊ะ! พี่อาร์เอ็มฮะ...! "

     ด้วยความที่เป็นคนมือไวใจเร็วอยู่พอสมควร ร่างสูงจึงหมดความอดทนเต็มที มือกร้านจับหมับเข้าที่ไหล่มนของคนตัวเล็กกว่า โครงหน้าคมก้มลงซุกไซร้ไปตามลำคอนุ่มนิ่มพร้อมกลิ่นหอมละมุนชวนหลงใหล

                 "อื๊อ.. พี่อาร์เอ็ม.."

ตุบ!

      ระหว่างที่อาร์เอ็มกำลังเพลิดเพลินกับการได้ปลุกปั้นอารมณ์ให้คนตัวเล็ก ยังไม่ทันที่จะได้ปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกสติที่เคยมีอยู่เต็มร้อยกลับเลือนหายไปทิ้งไว้เพียงลมหายใจสม่ำเสมอดั่งคนกำลังหลับส่งผลให้ร่างทั้งร่างล้มลงทับคนตัวเล็กกว่าอยู่แบบนั้น

                 "พี่อาร์เอ็ม!... พี่อาร์เอ็มฮะ! " 

  แทฮยองเขย่ากายกำยำเพื่อเช็กให้แน่ใจว่าอีกคนหมดสติไปแล้วจริงๆ ปลายเท้าเล็กจึงออกแรงถีบร่างบึกบึนให้กลับไปอยู่ที่นั่งฝั่งคนขับตามเดิม มือเรียวหยิบผ้าเช็ดหน้าแบบเปียกมาเช็ดยาสลบแบบระเหยที่ตนชโลมไว้ทั่วลำคอออกจนหมด ก่อนจะเริ่มค้นหาทรัพย์สินมีค่าทั้งหมดภายในรถคันหรู

                 "ไม่น่ารีบร้อนเลยนะฮะพี่อาร์เอ็ม หึ..."

         ทางด้านของจีมินที่ตอนนี้ได้ย้ายสารร่างเข้ามาอยู่บนห้องพักสำหรับแขกที่ต้องการค้างคืนซึ่งอยู่บนชั้นสองของผับ กายบอบบางกำลังขยับโยกเอวกิ่วขึ้นลงตามแรงอารมณ์ปรารถนา บั้นท้ายงอนเด้งกำลังกลืนกินส่วนหน้าอายของคนใต้ร่างเข้าออกอย่างหนักหน่วง ทั้งๆที่อีกคนยังคงนอนหลับไม่ได้สติอยู่แบบนั้น

                  "อ๊ะ!...อ๊ะ!...อ๊ะ!...พี่ยุนกิ...เสียวมั้ยฮะ.."

                  "..."

                  "น้องจีม...อื๊อ..เสียว"

                 "..."

                 "ม..มากๆเลย...อ๊าา"

        ย้อนกลับไปเมื่อสามสิบนาทีก่อนหน้า

      หลังจากที่ยุนกิตัดสินใจขอเปิดใช้ห้องพักด้านบนของผับเพื่อเสพสุขกับแมวน้อยจอมยั่วอย่างจีมินที่ทำตัวได้น่ารักน่าฟัดแทบจะตลอดเวลาเลยจริงๆ 

       หลังจากบานประตูห้องถูกล็อคจากด้านในเป็นที่เรียบร้อย ยุนกิจึงออกแรงผลักกายบอบบางให้ลงไปนอนราบกับพื้นเตียงนอนนุ่ม ริมฝีปากแห้งยังคงส่งจูบรักอันเร่าร้อนให้กับคนใต้ร่างอย่างติดใจกับรสจูบที่ไม่อาจจะละออกมาได้ ลิ้นหนารุกล้ำไปตามแนวไรฟันก่อนจะเคลื่อนมาสะกิดหยอกล้อกับลิ้นนุ่มนิ่มของจีมินอย่างสนุกสนาน 

                 "อื๊อ...อืม..."

        "ฮ่า..." เสียงหอบหายใจเพื่อกอบโกยอาการดังขึ้นมาหลังจากที่คนบนร่างยอมถอดจูบออกจากความนุ่มหยุ่นสีเชอร์รี่ สายตาคมสำรวจไปทั่วโครงหน้าหวานที่กำลังแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ นัยน์ตาฉ่ำน้ำของจีมินจึงช้อนขึ้นมองคนตัวใหญ่กว่าดั่งกำลังบอกว่าตอนนี้ตนเองมีความต้องการเหลือเกิน 

         หมดแล้วความอดทนของหมาป่าร้ายที่อยากจะถนอมเหยื่อตัวน้อยแต่กลับทำตัวร้ายกว่าเอาแต่ยั่วยุอารมณ์ไม่ยอมเลิก ยุนกิงจับชายเสื้อซีทรูพร้อมเสื้อกล้ามสีดำที่จีมินใส่ไว้ด้านในเลิกมันขึ้นมาพร้อมกันทีเดียวจนหลุดพ้นออกไปจากเรือนผมบลอนด์ทอง หลังจากนั้นมือกร้านก็ลดลงไปแกะกระดุมกางเกงยีนส์ตัวรัดติ้วและดึงมันลงมาจนสุดเรียวขา

         ชั้นในสีพีชน่ารักปรากฎต่อสายตาหมาป่าผู้หื่นกระหาย กายกำยำจึงโถมตัวลงไปคร่อมร่างอีกคนพร้อมป้อนจูบอยู่ซ้ำๆจนเริ่มห้อเลือดแล้วจึงซุกไซร้ไปตามซอกขอขาว มือเรียวๆที่กำลังขยุ้มเรือนผมสีน้ำเงินเพื่อระบายอารมณ์เคลื่อนลงไปสัมผัสกับความแข็งขืนที่แม้แต่ร่มผ้าก็ไม่สามารถเอาอยู่ได้ จีมินออกแรงขยำเบาๆขึ้นลงไปตามความยาวของสิ่งที่ยังคงพองตัวสู้มือขึ้นมาไม่เลิก ก้านนิ้วเรียวจึงปลดตะขอกางเกงยีนส์สีซีด รูดซิปลง และล้วงเข้าไปสัมผัสท่อนอุ่นอันขนาดกำไม่มิด

ตุบ! 

              "พี่ยุนกิ... พี่ยุนกิฮะ... พี่ยุนกิ!"  บทเพลงรักบนเตียงดำเนินมายังไม่ทันไรกลับต้องหยุดชะงักกลางคันเพราะสติที่ขาดหายไปของคนตัวขาว กายหนาทาบทับลงมาเต็มตัวจนจีมินเกือบหายใจไม่ออก เสียงเล็กแหลมส่งเสียงเรียกพร้อมเข้าเขย่าท่อนแขนใหญ่เพื่อความแน่ใจว่าอีกคนสลบไปแล้วจริงๆ ก่อนที่กายเปลือยเปล่าจะค่อยๆขยับตัวออกมาจากการทับถม 

             "ว้า...หมดเวลาสนุกแล้วซี้...ขอโทษนะฮะพี่ยุนกิ" 

       ผ้าขนหนูผืนเล็กถูกหยิบขึ้นมาเช็ดยาสลบแบบระเหยที่ตนชโลมไว้บรเวณซอกคอ มือขาวจับเอาเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาใส่อย่างเดิมก่อนจะเริ่มถือวิสาสะค้นในกระเป๋าเงินหนังที่อีกคนพกติดตัวมาด้วย ในนั้นมีธนบัตรจำนวน 50,000วอนนับสิบฉบับและบัตรเครดิตอีกสี่ถึงห้าใบ "หืม...กระเป๋าหนักเหมือนกันนะเนี่ย"

      ธนบัตรทั้งหมดถูกควักออกมาจากกระเป๋าก่อนจะหยัดมันเข้าในกระเป๋ากางเกงยีนส์ของตัวเองก่อนจะสำรวจความเรียบร้อยของร่างกายและเตรียมตัวจะออกไปจากห้อง แต่ความต้องการเจ้ากรรมนี่ยังไม่ยอมสงบลงซะที 

      สายตาของคนตัวเล็กหันกลับไปมองกายกำยำที่กำลังหลับไม่ได้สติบนเตียงแต่ไอเจ้าส่วนนั้นมันไม่ยอมหลับลงไปด้วย จีมินชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงตัดสินใจปลดเปลื้องอาภรณ์ช่วงล่างของตัวเอง มือเล็กจับหมับเข้าที่มังกรผงาดขยับรูดรั้งมันสองสามครั้งก่อนจะยกสะโพกมนขึ้นและค่อยๆสอดมันเข้าไปในร่างช้าๆ

              "อื้อ!...แน่นอ่า.."

     หลังจากนั้นเอวบางจึงโยกขยับตามแรงอารมณ์อย่างสุขสมไปเรื่อยๆจนความต้องการถูกปลดปล่อยแล้วจึงค่อยรีบหนีออกมาจากผับแห็งนั้นด้วยความรวดเร็ว

00.30 AM

       แกร๊ก....ตึ้ง

           จีมินปิดประตูบ้านเข้ามาเบาๆทันทีที่พบว่าทั้งบ้านมืดสนิท เท้าเย็นเฉียบจึงค่อยๆสาวไปยังห้องนอนเพราะกลัวคนในบ้านเพียงคนเดียวจะตื่นขึ้นมางอแงเพราะเสียงรบกวน แสงจากไฟด้านนอกทำให้จีมินมองเห็นเพียงแผ่นหลังบางที่กำลังนอนตะเคียงข้างหันหน้าไปนอกหน้าต่าง ในความจริงจีมินก็มีห้องส่วนตัวของตัวเองอยู่แล้วแต่เขากลับชอบที่จะนอนกอดและหลับไปพร้อมแทฮยองมากกว่า

                 "กลับดึกเชียวนะ"

         คนที่กำลังย่องเบาดั่งแมวขโมยถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยหลังจากที่ได้ยินเสียงของคนบนเตียง แทฮยองขยับตัวขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงพร้อมกับเปิดโคมไฟก่อนจะยกมือขึ้นมาขยี้ตาเพื่อไล่ความง่วง

                  "หลายคนรึไง" แทฮยองกล่าว

                  "เปล่า... คนเดียวแต่หลายวอน"

                  "อ๋อเหรอ..."

                  "แล้วแทล่ะ"

                  "เจอของดีมาแหละ"

      จีมินจึงเข้าไปอายน้ำชำระร่างกาย และทันทีที่ชุดนอนถูกสวมเรียบร้อย ขาขาวจึงขยับปีนขึ้นมาบนเตียงก่อนจะหย่อนก้นลงบนตักเพื่อนรักตัวเล็ก "เป็นไงไหนเล่า"

                  "รู้จักแร็ปเปอร์ดังๆที่ชื่ออาร์เอ็มป้ะ"

                  "อาร์เอ็ม...รู้จักดิ เพลงเค้าติดชาร์จตั้งหลายเพลง นี่อย่าบอกนะว่า?"

                  "อื้อ... ไปเจอมา"

                   "จริงดิ"

                    "อือ...ได้แบล็คการ์ด*มาด้วย" แทฮยองหยิบบัตรเครดิตที่วางไว้ใต้หมอนชูขึ้นมาให้จีมินดู

                    "แบล็คการ์ด หู...หรูสัดๆอ่ะแท ทีนี่อยากได้อะไรก็ไม่ต้องขอเงินพ่อแล้วดิ ไปต่างประเทศก็ได้ เสียรถหรูๆแพงๆก็ได้"

                     "อืม...ถ้าเขาไม่สั่งอายัติก่อนอ่ะนะ"

                     "เอ้อ...เค้าจำได้ว่าไอ้อาร์เอ็มอะไรนั่นมีเมียแล้วนี่ แถมเมียกำลังท้องด้วย" จีมินกล่าวพลางชื่นชมแบล็คการ์ดที่แย่งจากแทฮยองมาถือไว้ในมือ

                     "ผู้ชายไม่รู้จักพอแบบนั้น เค้าจัดการมันไปแล้วล่ะจีม" แทฮยองพูดพลางนึกไปถึงเหตุการณ์ในรถสปอร์ตคันหรูที่ต้นลงมือสร้างรอยรักสีช้ำไว้ตามลำคอของอาร์เอ็ม รอยยิ้มร้ายจึงปรากฎขึ้นบนโครงหน้าสวยก่อนจะเอนตัวลงนอนราบไปกับเตียงอย่างสบายอารมณ์

ถ้าเมียมึงเห็นรอยพวกนั้น อนาคตมึงจะเป็นยังไงต่อไปล่ะไอพี่อาร์เอ็ม...

Talk :

    ใครไม่แสบเราแสบ 

ใครไม่ซ่าเราซ่า

ได้เจอแทกับจีมขึ้นมา

ทั้งซ่าทั้งแสบแซ่บถึงใจ #กลอนอะไร

          ทุกคนย่อมมีอดีต มีปมอยู่ในใจครับ จีมินกับแทฮยองแค่มีอดีตที่ไม่สมควรเจอ ในเมื่อโลกมันโสมมขนาดนี้ก็ไม่จำเป็นต้องทำดีกับใครทั้งนั้น

เป็นตอนที่กลัวพี่เว็บกดแบนมากโดยเฉพาะฉากของยุนมินไม่รู้จะคัทตรงไหน ได้แต่สวนภาวนา55555+ ตอนหน้าพระเอกของเราจะมีบทบาทแล้ว อย่าลืมติดตามกันนะครับ ให้กำลังใจ จองกุก นุ้งจีม นุ้งแท คอมเม้นต์กันนะคนดี หรือพูดถึงฟิคเรื่องนี้ในทวิต ติด #เล่นวีมิน นะครับ มีความสุขกับการอ่านครับผม

PS : แบล็คการ์ด หรือ บัตร  Black Amex หรือ Americam Express Centurior Card (ถือเป็นบัตรเครดิตที่มีสิทธิประโยชน์และอภิสิทธิ์มากที่สุดในโลก คือบัตรเครดิตที่มีวงเงินไม่จำกัด รูดได้เท่าที่มีแรงจะรูด [ข้อมูล http://topicstock.pantip.com/sinthorn/topicstock/2012/06/I12180711/I12180711.html ]

เล่น : 1

Warnning!

เนื้อหาทั้งหมดในฟิคเรื่องนี้ไม่เหมาะสมสำหรับผู้อ่านที่มีอายุน้อยกว่า 18 ปี ควรใชัวิจารณญาณในการเสพกันนะครับ

    บรรยากาศแสงสีกลางเมืองหลวงมันช่างปลุกใจที่ร้อนรุ่มให้ออกมาโลดแล่นยามค่ำคืนซะจริง นี่แหละคือช่วงเวลาสำหรับนักท่องราตรีโดยแท้รวมไปถึงร่างขาวนวลในชุดเสื้อแขนยาวซีทรูสีดำรัดรูปกับกางเกงยีนส์สกินนี่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกอยู่กลางฟลอร์เต้นในผับไม่ต่างจากกวางน้อยที่ออกมายั่วเหล่าเสือสิงห์ให้น้ำลายหกเล่นๆ

     ผมสีทองถูกดัดเป็นลอนฝอยปลิวสะบัดไปตามแรงโยกของหัวทุย ใบหน้าสวยเชิดขึ้นพลางหลับตาพริ้มด้วยอารมณ์สุนทรีกับการดื่มด่ำบทเพลงแนวอิเล็กโทรที่เปิดดังกึกก้องไปทั่ว มือเรียวข้างซ้ายชูนิ้วชี้ขึ้นมาโบกไปตามจังหวะของเพลงในขณะที่มืออีกข้างกำลังกำปากแก้วที่บรรจุแอลกอฮอล์รสเข้มไว้ค่อนแก้ว

           "เห้ยๆ...ดูคนนั้นดิแม่งโคตรเด็ดเลยว่ะ" ชายหนุ่มร่างสุงกำยำเจ้าของแจ็คเก็ตตัวสีขาวซึ่งกำลังนั่งกระดกน้ำสีอำพันอยู่หน้าเคาท์เตอร์บาร์เท็นเนอร์หันไปสะกิดไหล่เพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆกัน น้ำรสขมจึงถูกกระดกลงคอทองแดงจนหมดแก้วก่อนจะหันมามองเหยื่อตัวน้อยตรงหน้า

            "กูเห็นตั้งแต่เข้ามาในผับแล้วล่ะ"

            "เอาไงไอยุน จู่โจมเลยมั้ย"

            "ใจเย็นโฮซอก...อย่าทำให้ลูกไก่ของกูตื่นสิ" มินยุนกิกล่าวกับเพื่อนตัวสูงกว่าพลางล้วงเอาซองWinstonขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงหยิบเจ้ามวนแท่งสีขาวมาคาบไว้ในปากก่อนจะจุดไฟเผาส่วนปลายจนเกิดควันโขมง ส่วนจองโฮซอกก็ยังคงสั่งวอดก้ารสเข้มมากระดกไปเรื่อยๆอีกหลายช็อตเพื่อรอสัญญาณจากเพื่อนผิวขาว

            ทางด้านจีมินที่กำลังสนุกสนานกับการปล่อยใจไปตามอารมณ์กลับต้องมีบางสื่งที่ทำให้คนตัวเล็กหยุดชะงักกลางคันเมื่อแก้วเหล้าในมือกลายเป็นเพียงแค่แก้วเปล่า ใบหน้าจิ้มลิ้มยู่ลงอย่างไม่สบอารมณ์ร่างบางจิกลากสังขารตัวเองมายังเคาท์เตอร์บาร์เพื่อขอน้ำแอลกอฮอล์เพิ่ม

             "เอาเหมือนเดิมนะฮะ" จีมินกล่าวบอกกับบาร์เท็นเนอร์หนุ่มประจำร้านก่อนจะหมุนตัวหันหลังพิงบาร์ ก่อนจะหยิบบุหรี่ไฟฟ้ากลิ่นโปรดขึ้นมาดูดเอาความหอมหวานเข้าปอดอย่างสบายอารมณ์ กลิ่นองุ่นหอมฟุ้งไปทั่วบริเวณทุกครั้งที่กลีบปากนุ่มหยุ่นพ่นเอาควันสีเทาพวงพุ่งออกมา ยุนกิและโฮซอกที่นั่งอยู่ห่างออกไปไม่ถึงเมตรจึงเริ่มพากันใช้สายตาสำรวจไปทั่วกายบอบบางแต่แฝงไปด้วยความน่าค้นหาตั้งแต่หัวจรดเท้า

            "แบดดีว่ะมึง...สเปคกูเลย"

            "เสียใจด้วยไอเพื่อนรัก...คนนี้ของกู"

            "โห่...ใลวะ...เออๆกูยอมยกน้องคนนี้ให้มึง เห็นเป็นเพื่อนหรอกนะเว่ย" ยุนกิจึงยักคิ้วใส่เพื่อนหัวสีแดงอย่างมีใจไปหนึ่งครั้ง พร้อมมือกร้านที่ยกขึ้นมาตบบ่าหนาเบาๆเป็นเชิงปลอบใจ ขายาวจึงค่อยๆสาวเท้าเข้าไปหาเหยื่อตัวน้อยที่กำลังกระดกเหล้าไปพลางสูบบุหรี่ไปพลาง

             "มาคนเดียวแบบนี้เหงาแย่เลยนะครับ" เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มเอ่ยทักคนตัวเล็กกว่า จีมินจึงหันหน้าไปตามเสียงของอีกคนที่ไม่รู้ว่าเดินเข้ามายืนใกล้ตัวเองตอนไหน ดวงตาฉ่ำน้ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์สบเข้ากับดวงตาคมของคนตัวสูง ก่อนรอยยิ้มน่ารักจะผุดขึ้นมาจากใบหน้าแดงๆทำให้หัวใจของยุนกิแทบจะเต้นผิดจังหวะ

         

             "เมื่อก่อนก็ใช่ฮะ แต่...ตอนนี้ชินแล้ว"

             "มาบ่อยเหรอครับ"

             "ก็ทุกคืนนะฮะ"

             "มินยุนกิครับ"

             "ปาร์คจีมินฮะ...เรียกน้องจีมก็ได้นะฮะ" กวางน้อยจอมยั่วไม่ได้แค่กล่าวอย่างเดียว หัวทุยยังขยับเอียงใบหน้าไปแทบจะชิดใบหน้าของอีกคนจนสามารถรับรู้จังหวะการหายใจของกันและกันได้ หัวใจของยุนกิแทบจะหยุดเต้นทันทีที่เจอสถานการ์แบบนี้ใบหน้าคมยังจ้องมองอีกคนด้วยความนิ่งงันอย่างทำตัวไม่ถูก ในขณะที่จีมินยังคงส่งยิ้มแป้นแล้นออกมาด้วยความใสซื่อ "พี่ยุนกิ..."

อยากให้ครางเรียกแบบนี้บนเตียงจังเลยครับ...

           "พี่ยุนกิ เป็นอะไรไปฮะ" มือเย็นเฉียบกดลงบนหน้าขาล่ำๆทั้งสองข้างใต้ผ้ายีนส์ พลางเอียงคอถามคนที่ทำหน้าตาเหมือนสติกำลังจะหลุด ยุนกิจึงรู้สึกตัวและก้มลงมองมือเล็กๆที่อยู่ห่างจากส่วนสงวนของร่างกายตัวเองเพียงไม่กี่เซนติเมตร "ป...เปล่าครับ"

              "ก็พี่ยุนกิมองหน้าน้องจีมตั้งนานนี่ฮะ"

              "พี่ตะลึงในความน่ารักของเราไงครับ"  น่ารักไม่พอน่าฟัดด้วยครับน้อง

            "ฮ่าๆๆ พี่ยุนกิก็พูดไป น้องจีมไม่ได้น่ารักขนาดนั้นหรอกฮะ"

              "น่ารักสิครับ น่ารักมากๆเลยด้วย น่ารักจนพี่เริ่มรู้สึกกลัว..."

              "กลัวอะไรเหรอฮะ"

              "กลัวน้องจีม...จะมีเจ้าของแล้วไงครับ"

   

       ริมฝีปากอิ่มไม่ได้เอ่ยคำใดออกมาต่อ มีเพียงแค่รอยยิ้มบางๆก่อนจะตามด้วยการกระทำที่ตนต้องการแสดงออกมาเป็นคำตอบ ท่อนแขนเรียวๆทั้งสองข้างถูกยกขึ้นมาคล้องคอผู้ชายตรงหน้าที่พึ่งรู้จักกันไม่ถึง 5 นาทีไว้หลวมๆ แววตาใสซื่อที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมจ้องมองลึกเข้าไปในนัยน์ตาของอีกคนจนสามารถเห็นเงาของตัวเองในตาคู่นั้น เพียงชั่วอึดใจกลีบปากสีสดจึงทาบลงไปบนริมฝีปากแห้งผาดของคนตัวสูง ยุนกิถึงกับผงะเล็กน้อยกับการกระทำอันอุกอาจของกวางน้อยน่าขยำตัวนี้ โครงหน้าหล่อปรับเอียงองศาให้รสจูบดูดดื่มมากยิ่งขึ้น ลำแขนแกร่งยกขึ้นมาโอบเอวคอดกิ่วไว้ ลิ้นร้อนๆที่แทรกสอดชอนไชไปทั่วโพรงปากนิ่ม ความนุ่มหยุ่นกับวิสกี้ชั้นนี้และบุหรี่กลิ่นละมุนผสมปนเปกันจนกลายเป็นจูบแบบขมอมหวาน พวกเขาอยู่ในภวังค์ของความวาบหวามกันเพียงครู่หนึ่งจีมินที่เริ่มขาดอากาศหายใจจึงละใบหน้าออกมาพร้อมริมฝีปากห้อเลือดจนบวมเจ่อ

                 "ที่นี้...พี่ยุนกิรู้หรือยังฮะ ว่าน้องจีมมีเจ้าของหรือไม่มี" จีมินพูดพลางย้ายจากเก้าอี้ที่ตนนั่งไปเป็นตักแกร่งๆของชายหนุ่ม

                "หึ... แล้วถ้าพี่อยากให้น้องจีม...เป็นของพี่คนเดียวล่ะครับ"

   แก้มกลมๆของคนตัวเล็กจึงพองล้มขึ้นพร้อมทำท่าทางครุ่นคิดว่าจะเอาอย่างไร ก่อนที่จะส่งคำตอบด้วยการกระซิบเข้ากกหูคนที่เอาแต่จมูกซุกไซร้ซอกคอหอมของตนกรุ่นไม่เลิก

                "อันนี้ก็ขึ้นอยู่กับ...ลีลาของพี่ยุนกินะฮะ"

 Loading...30%

                 

   อีกด้านหนึ่ง

          ยังมีอีกหนึ่งชีวิตกำลังง่วนอยู่กับการเลือกชุดที่จะใส่สำหรับนัดบอดในค่ำคืนนี้ ความจริงมันก็ใช่ว่าจะเป็นนัดบอดจริงๆหรอกเพราะแค่ไม่เคยได้ยินเสียง ไม่เคยเห็นตัวจริง มีก็เพียงรูปโปรพร้อมสรรพคุณบรรยายอยู่หน้าโปรไฟล์ที่ขึ้นหลาอยู่หน้าจอโทรศัพท์จากแอปพลิเคชั่นหาคู่ ถึงแม้มันจะไม่ได้เป็นนัดที่สำคัญเท่าไหร่แต่แทฮยองก็ต้องการจะให้เหยื่อคนที่ร้อยสามสิบแปดของตนประทับใจอยู่ดี

                "ชุดนี้ละกัน" คนตัวเล็กโยนเจ้าชุดเอี๊ยมขายาวสีกากีลงบนเตียงนอนก่อนจะหันไปทางบานกระจกโต๊ะเครื่องแป้ง ร่างอรชรอันเปลื่อยเปล่าจึงยืนใช้สายตาสำรวจไปตามร่างกายของตนอย่างพอใจที่เกิดมาอ้อนแอ้นเหมือนเพศหญิงขนาดนี้

               มือเรียวจับเอาเสื้อยืดสีขาวตัวบางขึ้นมาสวมตามด้วยเอี๊ยมที่วางไว้ซึ่งคนตัวเล็กจงใจที่จะไม่สวมชั้นใน ก้านนิ้วยาวส่างผมที่ฟูฟ่องให้เข้าที่แล้วจึงฉีดสเปรย์กลิ่นมินท์เข้าปากเพื่อดับกลิ่นบุหรี่ที่ออกมาทางลมหายใจ เป้ลายคิตตี้ถูกคว้าขึ้นมาสะพายไว้บนหลัง ใบหน้าเรียวแหงนมองนาฬิกาข้างฝาผนังบ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาเพียงสี่ทุ่มกว่าๆ คงอีกนานที่เพื่อนรักเพื่อนชีวิตอย่างจีมินจะกลับเข้าบ้าน แทฮยองจึงจัดการสับสวิตซ์ไฟและล็อคกุญแจบ้านจากด้านนอกไว้ ก่อนจะโบกแท็กซี่เพื่อเดินทางไปยังจุดนัดพบ

              รถแท็กซี่คันดังกล่าวได้เคลื่อนตัวมาหยุดอยู่ที่คอสะพานข้ามแม่น้ำแห่งหนึ่ง แทฮยองยื่นเงินค่ารถให้คนขับจนเสร็จสรรพแล้วจึงค่อยขยับตัวออกมาจากคันรถ ดวงตาเรียวเพ่งมองไปทั่วบริเวณเพื่อค้นหาเป้าหมาย ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนพิงเสาไฟโดยมีเฮดโฟนอันสีใหญ่ครอบหัว เสื้อฮู้ดสีดำเด่นชัดทำให้แทฮยองเห็นว่าชายคนนี้ค่อนข้างจะสูงกว่าต้นมากเลยทีเดียว เท้าเล็กจึงเริ่มก้าวเข้าไปหาอีกคนเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา

                 "หวัดดีฮะ"

            คนตัวสูงจึงถอดเฮดโฟนที่ตนกำลังสวมมาคล้องคอไว้ทันทีที่เห็นการปรากฏตัวของคนที่ตนนัดเจอในคืนนี้ แทฮยองชะงักกึกไปเล้กน้อยเมื่อรับรู้ว่าบุคคลตรงหน้าคือคนที่ตนไม่คาดคิดว่าจะเป็นคนเดียวกันกับในรูป โดยนึกว่าเป็นพวกที่ชอบก๊อบรูปดารานักร้องมาเล่น แต่นี่ตัวจริงเสียงจริงเลยไม่ใช่เหรอ เป็นถึงแร็ปเปอร์หนุ่มลูกครึ่งเกาหลี-อเมริกันที่กำลังมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วโลกแถมยังมีภรรยาเป็นถึงลูกเจ้าของค่ายเพลงที่สวยขนาดนั้นยังจะมาแอบเมียเล่นอแปหาคู่อีก 

           เจอของเด็ดเข้าให้แล้วนะคิมแท

             "สวัสดีครับ...แทฮยองใช่มั้ยเรา" คนตัวสูงเอ่ยทักกลับมาพร้อมฝ่ามือกร้านลูบเบาๆที่เรือนผมนิ่ม

                "ใช่ฮะ...แล้วพี่อาร์เอ็ม?"

                "ครับพี่คืออาร์เอ็ม รู้จักพี่ใช่มั้ย"

                "อืม...ไม่นะฮะ เราพึ่งเจอกันครั้งแรก แทจะรู้จักพี่มาก่อนหน้านั้นได้ยังไงล่ะฮะ"  แทฮยองเลือกที่จะโกหกออกไปเพื่อให้อีกคนเข้าใจว่าตนเป็นเพียงเด็กบ้านนอกธรรมดาคนหนึ่งที่ไร้พิษสงใดๆแต่ในความจริงแล้วคนตัวเล็กรู้ดีอยู่แก่ใจอยู่แล้วว่าบุคคลคนนี้เป็นใคร

                "ฮ่าๆๆ...นั่นสินะครับ "

                "ฮะ...ฮ่าๆ"

                "รถพี่จอดอยู่ตรงนู้น เดี๋ยวเราเข้าไปทำความรู้จักกันในนั้นต่อดีกว่ามั้ยครับ"

                "ก็ได้ฮะ"

     ทั้งคู่จึงพากันเดินมายังรถสปอร์ตคันหรูคันหนึ่งที่จอดอยู่ข้างเลียบทางขึ้นสะพาน อาร์เอ็มเปิดประตูรถให้อีกคนเข้าไปด้านในก่อนแล้วจึงค่อยตามเข้าไปทีหลัง ด้วยความที่ตนเองเป็นคนมีชื่อเสียงย่อมเป็นจุดสนใจของเหล่านักข่าวและปาปารัชซี่ฟิล์มที่ใช้ติดกระจกรถทั้งคันจึงเป็นฟิล์มทึบคนด้านนอกตัวรถจึงไม่สามารถมองเห็นภายในรถได้ และเขามักจะซื้อรถคันใหม่อยู่เป็นประจำเพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจของคนที่จำรถคันเดิมของตนได้

               "น้องแทฮยองน่ารักกว่าในรูปอีกนะครับ อายุเท่าไหร่แล้วครับเนี่ย" 

                  "ยี่สิบฮะ"

                  "ยังเด็กอยู่เลยนะครับเนี่ย น่ารักจัง"

                  "แทไม่น่ารักขนาดนั้นหรอกฮะ" แทฮยองแสร้งหลุบหน้าลงด้วยความรู้สึกเขินอาย

                  "น่ารักสิครับ น่ารักมากๆเลย เด็กน่ารักแบบนี้พี่ชอบ..." อาร์เอ็มเน้นคำว่าชอบหนักๆพร้อมกับมือกร้านที่สัมผัสลงเบาๆบนโคนต้นขาเรียวบางของแทฮยอง

                   "ขอบคุณนะฮะ ^_^" 

        ไม่อยากเจ็บ_ อย่ายิ้มให้พี่สิครับ             

                "แทฮยอง มีแฟนหรือยังครับ"

                  "ไม่มีหรอกฮะ...เฉิ่มๆอย่างแทไม่มีใครมาชอบหรอก" 

                  "มีสิครับ"

                  "หืม?..." ใบหน้าหวานเอียงคอถามด้วยความสงสัย

                 "ก็พี่นี่ไง" 

   แทฮยองได้ยินดังนั้นแทบจะหลุดขำกับมุขยุคดึกดำบรรพ์ของอีกคน จึงได้แค่ก้มหน้างุดดั่งกำลังเขินอยู่ทั้งๆที่ในใจแทบจะอ้วก

                 "อย่าอำแทสิฮะ แทเชื่อคนง่ายนะฮะ"

                 "พี่ชอบน้องแทจริงๆนี่ครับ"

                 "อ๊ะ! พี่อาร์เอ็มฮะ...! "

     ด้วยความที่เป็นคนมือไวใจเร็วอยู่พอสมควร ร่างสูงจึงหมดความอดทนเต็มที มือกร้านจับหมับเข้าที่ไหล่มนของคนตัวเล็กกว่า โครงหน้าคมก้มลงซุกไซร้ไปตามลำคอนุ่มนิ่มพร้อมกลิ่นหอมละมุนชวนหลงใหล

                 "อื๊อ.. พี่อาร์เอ็ม.."

ตุบ!

      ระหว่างที่อาร์เอ็มกำลังเพลิดเพลินกับการได้ปลุกปั้นอารมณ์ให้คนตัวเล็ก ยังไม่ทันที่จะได้ปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกสติที่เคยมีอยู่เต็มร้อยกลับเลือนหายไปทิ้งไว้เพียงลมหายใจสม่ำเสมอดั่งคนกำลังหลับส่งผลให้ร่างทั้งร่างล้มลงทับคนตัวเล็กกว่าอยู่แบบนั้น

                 "พี่อาร์เอ็ม!... พี่อาร์เอ็มฮะ! " 

  แทฮยองเขย่ากายกำยำเพื่อเช็กให้แน่ใจว่าอีกคนหมดสติไปแล้วจริงๆ ปลายเท้าเล็กจึงออกแรงถีบร่างบึกบึนให้กลับไปอยู่ที่นั่งฝั่งคนขับตามเดิม มือเรียวหยิบผ้าเช็ดหน้าแบบเปียกมาเช็ดยาสลบแบบระเหยที่ตนชโลมไว้ทั่วลำคอออกจนหมด ก่อนจะเริ่มค้นหาทรัพย์สินมีค่าทั้งหมดภายในรถคันหรู

                 "ไม่น่ารีบร้อนเลยนะฮะพี่อาร์เอ็ม หึ..."

         ทางด้านของจีมินที่ตอนนี้ได้ย้ายสารร่างเข้ามาอยู่บนห้องพักสำหรับแขกที่ต้องการค้างคืนซึ่งอยู่บนชั้นสองของผับ กายบอบบางกำลังขยับโยกเอวกิ่วขึ้นลงตามแรงอารมณ์ปรารถนา บั้นท้ายงอนเด้งกำลังกลืนกินส่วนหน้าอายของคนใต้ร่างเข้าออกอย่างหนักหน่วง ทั้งๆที่อีกคนยังคงนอนหลับไม่ได้สติอยู่แบบนั้น

                  "อ๊ะ!...อ๊ะ!...อ๊ะ!...พี่ยุนกิ...เสียวมั้ยฮะ.."

                  "..."

                  "น้องจีม...อื๊อ..เสียว"

                 "..."

                 "ม..มากๆเลย...อ๊าา"

        ย้อนกลับไปเมื่อสามสิบนาทีก่อนหน้า

      หลังจากที่ยุนกิตัดสินใจขอเปิดใช้ห้องพักด้านบนของผับเพื่อเสพสุขกับแมวน้อยจอมยั่วอย่างจีมินที่ทำตัวได้น่ารักน่าฟัดแทบจะตลอดเวลาเลยจริงๆ 

       หลังจากบานประตูห้องถูกล็อคจากด้านในเป็นที่เรียบร้อย ยุนกิจึงออกแรงผลักกายบอบบางให้ลงไปนอนราบกับพื้นเตียงนอนนุ่ม ริมฝีปากแห้งยังคงส่งจูบรักอันเร่าร้อนให้กับคนใต้ร่างอย่างติดใจกับรสจูบที่ไม่อาจจะละออกมาได้ ลิ้นหนารุกล้ำไปตามแนวไรฟันก่อนจะเคลื่อนมาสะกิดหยอกล้อกับลิ้นนุ่มนิ่มของจีมินอย่างสนุกสนาน 

                 "อื๊อ...อืม..."

        "ฮ่า..." เสียงหอบหายใจเพื่อกอบโกยอาการดังขึ้นมาหลังจากที่คนบนร่างยอมถอดจูบออกจากความนุ่มหยุ่นสีเชอร์รี่ สายตาคมสำรวจไปทั่วโครงหน้าหวานที่กำลังแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ นัยน์ตาฉ่ำน้ำของจีมินจึงช้อนขึ้นมองคนตัวใหญ่กว่าดั่งกำลังบอกว่าตอนนี้ตนเองมีความต้องการเหลือเกิน 

         หมดแล้วความอดทนของหมาป่าร้ายที่อยากจะถนอมเหยื่อตัวน้อยแต่กลับทำตัวร้ายกว่าเอาแต่ยั่วยุอารมณ์ไม่ยอมเลิก ยุนกิงจับชายเสื้อซีทรูพร้อมเสื้อกล้ามสีดำที่จีมินใส่ไว้ด้านในเลิกมันขึ้นมาพร้อมกันทีเดียวจนหลุดพ้นออกไปจากเรือนผมบลอนด์ทอง หลังจากนั้นมือกร้านก็ลดลงไปแกะกระดุมกางเกงยีนส์ตัวรัดติ้วและดึงมันลงมาจนสุดเรียวขา

         ชั้นในสีพีชน่ารักปรากฎต่อสายตาหมาป่าผู้หื่นกระหาย กายกำยำจึงโถมตัวลงไปคร่อมร่างอีกคนพร้อมป้อนจูบอยู่ซ้ำๆจนเริ่มห้อเลือดแล้วจึงซุกไซร้ไปตามซอกขอขาว มือเรียวๆที่กำลังขยุ้มเรือนผมสีน้ำเงินเพื่อระบายอารมณ์เคลื่อนลงไปสัมผัสกับความแข็งขืนที่แม้แต่ร่มผ้าก็ไม่สามารถเอาอยู่ได้ จีมินออกแรงขยำเบาๆขึ้นลงไปตามความยาวของสิ่งที่ยังคงพองตัวสู้มือขึ้นมาไม่เลิก ก้านนิ้วเรียวจึงปลดตะขอกางเกงยีนส์สีซีด รูดซิปลง และล้วงเข้าไปสัมผัสท่อนอุ่นอันขนาดกำไม่มิด

ตุบ! 

              "พี่ยุนกิ... พี่ยุนกิฮะ... พี่ยุนกิ!"  บทเพลงรักบนเตียงดำเนินมายังไม่ทันไรกลับต้องหยุดชะงักกลางคันเพราะสติที่ขาดหายไปของคนตัวขาว กายหนาทาบทับลงมาเต็มตัวจนจีมินเกือบหายใจไม่ออก เสียงเล็กแหลมส่งเสียงเรียกพร้อมเข้าเขย่าท่อนแขนใหญ่เพื่อความแน่ใจว่าอีกคนสลบไปแล้วจริงๆ ก่อนที่กายเปลือยเปล่าจะค่อยๆขยับตัวออกมาจากการทับถม 

             "ว้า...หมดเวลาสนุกแล้วซี้...ขอโทษนะฮะพี่ยุนกิ" 

       ผ้าขนหนูผืนเล็กถูกหยิบขึ้นมาเช็ดยาสลบแบบระเหยที่ตนชโลมไว้บรเวณซอกคอ มือขาวจับเอาเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาใส่อย่างเดิมก่อนจะเริ่มถือวิสาสะค้นในกระเป๋าเงินหนังที่อีกคนพกติดตัวมาด้วย ในนั้นมีธนบัตรจำนวน 50,000วอนนับสิบฉบับและบัตรเครดิตอีกสี่ถึงห้าใบ "หืม...กระเป๋าหนักเหมือนกันนะเนี่ย"

      ธนบัตรทั้งหมดถูกควักออกมาจากกระเป๋าก่อนจะหยัดมันเข้าในกระเป๋ากางเกงยีนส์ของตัวเองก่อนจะสำรวจความเรียบร้อยของร่างกายและเตรียมตัวจะออกไปจากห้อง แต่ความต้องการเจ้ากรรมนี่ยังไม่ยอมสงบลงซะที 

      สายตาของคนตัวเล็กหันกลับไปมองกายกำยำที่กำลังหลับไม่ได้สติบนเตียงแต่ไอเจ้าส่วนนั้นมันไม่ยอมหลับลงไปด้วย จีมินชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงตัดสินใจปลดเปลื้องอาภรณ์ช่วงล่างของตัวเอง มือเล็กจับหมับเข้าที่มังกรผงาดขยับรูดรั้งมันสองสามครั้งก่อนจะยกสะโพกมนขึ้นและค่อยๆสอดมันเข้าไปในร่างช้าๆ

              "อื้อ!...แน่นอ่า.."

     หลังจากนั้นเอวบางจึงโยกขยับตามแรงอารมณ์อย่างสุขสมไปเรื่อยๆจนความต้องการถูกปลดปล่อยแล้วจึงค่อยรีบหนีออกมาจากผับแห็งนั้นด้วยความรวดเร็ว

00.30 AM

       แกร๊ก....ตึ้ง

           จีมินปิดประตูบ้านเข้ามาเบาๆทันทีที่พบว่าทั้งบ้านมืดสนิท เท้าเย็นเฉียบจึงค่อยๆสาวไปยังห้องนอนเพราะกลัวคนในบ้านเพียงคนเดียวจะตื่นขึ้นมางอแงเพราะเสียงรบกวน แสงจากไฟด้านนอกทำให้จีมินมองเห็นเพียงแผ่นหลังบางที่กำลังนอนตะเคียงข้างหันหน้าไปนอกหน้าต่าง ในความจริงจีมินก็มีห้องส่วนตัวของตัวเองอยู่แล้วแต่เขากลับชอบที่จะนอนกอดและหลับไปพร้อมแทฮยองมากกว่า

                 "กลับดึกเชียวนะ"

         คนที่กำลังย่องเบาดั่งแมวขโมยถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยหลังจากที่ได้ยินเสียงของคนบนเตียง แทฮยองขยับตัวขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงพร้อมกับเปิดโคมไฟก่อนจะยกมือขึ้นมาขยี้ตาเพื่อไล่ความง่วง

                  "หลายคนรึไง" แทฮยองกล่าว

                  "เปล่า... คนเดียวแต่หลายวอน"

                  "อ๋อเหรอ..."

                  "แล้วแทล่ะ"

                  "เจอของดีมาแหละ"

      จีมินจึงเข้าไปอายน้ำชำระร่างกาย และทันทีที่ชุดนอนถูกสวมเรียบร้อย ขาขาวจึงขยับปีนขึ้นมาบนเตียงก่อนจะหย่อนก้นลงบนตักเพื่อนรักตัวเล็ก "เป็นไงไหนเล่า"

                  "รู้จักแร็ปเปอร์ดังๆที่ชื่ออาร์เอ็มป้ะ"

                  "อาร์เอ็ม...รู้จักดิ เพลงเค้าติดชาร์จตั้งหลายเพลง นี่อย่าบอกนะว่า?"

                  "อื้อ... ไปเจอมา"

                   "จริงดิ"

                    "อือ...ได้แบล็คการ์ด*มาด้วย" แทฮยองหยิบบัตรเครดิตที่วางไว้ใต้หมอนชูขึ้นมาให้จีมินดู

                    "แบล็คการ์ด หู...หรูสัดๆอ่ะแท ทีนี่อยากได้อะไรก็ไม่ต้องขอเงินพ่อแล้วดิ ไปต่างประเทศก็ได้ เสียรถหรูๆแพงๆก็ได้"

                     "อืม...ถ้าเขาไม่สั่งอายัติก่อนอ่ะนะ"

                     "เอ้อ...เค้าจำได้ว่าไอ้อาร์เอ็มอะไรนั่นมีเมียแล้วนี่ แถมเมียกำลังท้องด้วย" จีมินกล่าวพลางชื่นชมแบล็คการ์ดที่แย่งจากแทฮยองมาถือไว้ในมือ

                     "ผู้ชายไม่รู้จักพอแบบนั้น เค้าจัดการมันไปแล้วล่ะจีม" แทฮยองพูดพลางนึกไปถึงเหตุการณ์ในรถสปอร์ตคันหรูที่ต้นลงมือสร้างรอยรักสีช้ำไว้ตามลำคอของอาร์เอ็ม รอยยิ้มร้ายจึงปรากฎขึ้นบนโครงหน้าสวยก่อนจะเอนตัวลงนอนราบไปกับเตียงอย่างสบายอารมณ์

ถ้าเมียมึงเห็นรอยพวกนั้น อนาคตมึงจะเป็นยังไงต่อไปล่ะไอพี่อาร์เอ็ม...

Talk :

    ใครไม่แสบเราแสบ 

ใครไม่ซ่าเราซ่า

ได้เจอแทกับจีมขึ้นมา

ทั้งซ่าทั้งแสบแซ่บถึงใจ #กลอนอะไร

          ทุกคนย่อมมีอดีต มีปมอยู่ในใจครับ จีมินกับแทฮยองแค่มีอดีตที่ไม่สมควรเจอ ในเมื่อโลกมันโสมมขนาดนี้ก็ไม่จำเป็นต้องทำดีกับใครทั้งนั้น

เป็นตอนที่กลัวพี่เว็บกดแบนมากโดยเฉพาะฉากของยุนมินไม่รู้จะคัทตรงไหน ได้แต่สวนภาวนา55555+ ตอนหน้าพระเอกของเราจะมีบทบาทแล้ว อย่าลืมติดตามกันนะครับ ให้กำลังใจ จองกุก นุ้งจีม นุ้งแท คอมเม้นต์กันนะคนดี หรือพูดถึงฟิคเรื่องนี้ในทวิต ติด #เล่นวีมิน นะครับ มีความสุขกับการอ่านครับผม

PS : แบล็คการ์ด หรือ บัตร  Black Amex หรือ Americam Express Centurior Card (ถือเป็นบัตรเครดิตที่มีสิทธิประโยชน์และอภิสิทธิ์มากที่สุดในโลก คือบัตรเครดิตที่มีวงเงินไม่จำกัด รูดได้เท่าที่มีแรงจะรูด [ข้อมูล http://topicstock.pantip.com/sinthorn/topicstock/2012/06/I12180711/I12180711.html ]