Warnning!
เนื้อหาทั้งหมดในฟิคเรื่องนี้ไม่เหมาะสมสำหรับผู้อ่านที่มีอายุน้อยกว่า 18 ปี ควรใชัวิจารณญาณในการเสพกันนะครับ
บรรยากาศแสงสีกลางเมืองหลวงมันช่างปลุกใจที่ร้อนรุ่มให้ออกมาโลดแล่นยามค่ำคืนซะจริง นี่แหละคือช่วงเวลาสำหรับนักท่องราตรีโดยแท้รวมไปถึงร่างขาวนวลในชุดเสื้อแขนยาวซีทรูสีดำรัดรูปกับกางเกงยีนส์สกินนี่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกอยู่กลางฟลอร์เต้นในผับไม่ต่างจากกวางน้อยที่ออกมายั่วเหล่าเสือสิงห์ให้น้ำลายหกเล่นๆ
ผมสีทองถูกดัดเป็นลอนฝอยปลิวสะบัดไปตามแรงโยกของหัวทุย ใบหน้าสวยเชิดขึ้นพลางหลับตาพริ้มด้วยอารมณ์สุนทรีกับการดื่มด่ำบทเพลงแนวอิเล็กโทรที่เปิดดังกึกก้องไปทั่ว มือเรียวข้างซ้ายชูนิ้วชี้ขึ้นมาโบกไปตามจังหวะของเพลงในขณะที่มืออีกข้างกำลังกำปากแก้วที่บรรจุแอลกอฮอล์รสเข้มไว้ค่อนแก้ว
"เห้ยๆ...ดูคนนั้นดิแม่งโคตรเด็ดเลยว่ะ" ชายหนุ่มร่างสุงกำยำเจ้าของแจ็คเก็ตตัวสีขาวซึ่งกำลังนั่งกระดกน้ำสีอำพันอยู่หน้าเคาท์เตอร์บาร์เท็นเนอร์หันไปสะกิดไหล่เพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆกัน น้ำรสขมจึงถูกกระดกลงคอทองแดงจนหมดแก้วก่อนจะหันมามองเหยื่อตัวน้อยตรงหน้า
"กูเห็นตั้งแต่เข้ามาในผับแล้วล่ะ"
"เอาไงไอยุน จู่โจมเลยมั้ย"
"ใจเย็นโฮซอก...อย่าทำให้ลูกไก่ของกูตื่นสิ" มินยุนกิกล่าวกับเพื่อนตัวสูงกว่าพลางล้วงเอาซองWinstonขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงหยิบเจ้ามวนแท่งสีขาวมาคาบไว้ในปากก่อนจะจุดไฟเผาส่วนปลายจนเกิดควันโขมง ส่วนจองโฮซอกก็ยังคงสั่งวอดก้ารสเข้มมากระดกไปเรื่อยๆอีกหลายช็อตเพื่อรอสัญญาณจากเพื่อนผิวขาว
ทางด้านจีมินที่กำลังสนุกสนานกับการปล่อยใจไปตามอารมณ์กลับต้องมีบางสื่งที่ทำให้คนตัวเล็กหยุดชะงักกลางคันเมื่อแก้วเหล้าในมือกลายเป็นเพียงแค่แก้วเปล่า ใบหน้าจิ้มลิ้มยู่ลงอย่างไม่สบอารมณ์ร่างบางจิกลากสังขารตัวเองมายังเคาท์เตอร์บาร์เพื่อขอน้ำแอลกอฮอล์เพิ่ม
"เอาเหมือนเดิมนะฮะ" จีมินกล่าวบอกกับบาร์เท็นเนอร์หนุ่มประจำร้านก่อนจะหมุนตัวหันหลังพิงบาร์ ก่อนจะหยิบบุหรี่ไฟฟ้ากลิ่นโปรดขึ้นมาดูดเอาความหอมหวานเข้าปอดอย่างสบายอารมณ์ กลิ่นองุ่นหอมฟุ้งไปทั่วบริเวณทุกครั้งที่กลีบปากนุ่มหยุ่นพ่นเอาควันสีเทาพวงพุ่งออกมา ยุนกิและโฮซอกที่นั่งอยู่ห่างออกไปไม่ถึงเมตรจึงเริ่มพากันใช้สายตาสำรวจไปทั่วกายบอบบางแต่แฝงไปด้วยความน่าค้นหาตั้งแต่หัวจรดเท้า
"แบดดีว่ะมึง...สเปคกูเลย"
"เสียใจด้วยไอเพื่อนรัก...คนนี้ของกู"
"โห่...ใลวะ...เออๆกูยอมยกน้องคนนี้ให้มึง เห็นเป็นเพื่อนหรอกนะเว่ย" ยุนกิจึงยักคิ้วใส่เพื่อนหัวสีแดงอย่างมีใจไปหนึ่งครั้ง พร้อมมือกร้านที่ยกขึ้นมาตบบ่าหนาเบาๆเป็นเชิงปลอบใจ ขายาวจึงค่อยๆสาวเท้าเข้าไปหาเหยื่อตัวน้อยที่กำลังกระดกเหล้าไปพลางสูบบุหรี่ไปพลาง
"มาคนเดียวแบบนี้เหงาแย่เลยนะครับ" เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มเอ่ยทักคนตัวเล็กกว่า จีมินจึงหันหน้าไปตามเสียงของอีกคนที่ไม่รู้ว่าเดินเข้ามายืนใกล้ตัวเองตอนไหน ดวงตาฉ่ำน้ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์สบเข้ากับดวงตาคมของคนตัวสูง ก่อนรอยยิ้มน่ารักจะผุดขึ้นมาจากใบหน้าแดงๆทำให้หัวใจของยุนกิแทบจะเต้นผิดจังหวะ
"เมื่อก่อนก็ใช่ฮะ แต่...ตอนนี้ชินแล้ว"
"มาบ่อยเหรอครับ"
"ก็ทุกคืนนะฮะ"
"มินยุนกิครับ"
"ปาร์คจีมินฮะ...เรียกน้องจีมก็ได้นะฮะ" กวางน้อยจอมยั่วไม่ได้แค่กล่าวอย่างเดียว หัวทุยยังขยับเอียงใบหน้าไปแทบจะชิดใบหน้าของอีกคนจนสามารถรับรู้จังหวะการหายใจของกันและกันได้ หัวใจของยุนกิแทบจะหยุดเต้นทันทีที่เจอสถานการ์แบบนี้ใบหน้าคมยังจ้องมองอีกคนด้วยความนิ่งงันอย่างทำตัวไม่ถูก ในขณะที่จีมินยังคงส่งยิ้มแป้นแล้นออกมาด้วยความใสซื่อ "พี่ยุนกิ..."
อยากให้ครางเรียกแบบนี้บนเตียงจังเลยครับ...
"พี่ยุนกิ เป็นอะไรไปฮะ" มือเย็นเฉียบกดลงบนหน้าขาล่ำๆทั้งสองข้างใต้ผ้ายีนส์ พลางเอียงคอถามคนที่ทำหน้าตาเหมือนสติกำลังจะหลุด ยุนกิจึงรู้สึกตัวและก้มลงมองมือเล็กๆที่อยู่ห่างจากส่วนสงวนของร่างกายตัวเองเพียงไม่กี่เซนติเมตร "ป...เปล่าครับ"
"ก็พี่ยุนกิมองหน้าน้องจีมตั้งนานนี่ฮะ"
"พี่ตะลึงในความน่ารักของเราไงครับ" น่ารักไม่พอน่าฟัดด้วยครับน้อง
"ฮ่าๆๆ พี่ยุนกิก็พูดไป น้องจีมไม่ได้น่ารักขนาดนั้นหรอกฮะ"
"น่ารักสิครับ น่ารักมากๆเลยด้วย น่ารักจนพี่เริ่มรู้สึกกลัว..."
"กลัวอะไรเหรอฮะ"
"กลัวน้องจีม...จะมีเจ้าของแล้วไงครับ"
ริมฝีปากอิ่มไม่ได้เอ่ยคำใดออกมาต่อ มีเพียงแค่รอยยิ้มบางๆก่อนจะตามด้วยการกระทำที่ตนต้องการแสดงออกมาเป็นคำตอบ ท่อนแขนเรียวๆทั้งสองข้างถูกยกขึ้นมาคล้องคอผู้ชายตรงหน้าที่พึ่งรู้จักกันไม่ถึง 5 นาทีไว้หลวมๆ แววตาใสซื่อที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมจ้องมองลึกเข้าไปในนัยน์ตาของอีกคนจนสามารถเห็นเงาของตัวเองในตาคู่นั้น เพียงชั่วอึดใจกลีบปากสีสดจึงทาบลงไปบนริมฝีปากแห้งผาดของคนตัวสูง ยุนกิถึงกับผงะเล็กน้อยกับการกระทำอันอุกอาจของกวางน้อยน่าขยำตัวนี้ โครงหน้าหล่อปรับเอียงองศาให้รสจูบดูดดื่มมากยิ่งขึ้น ลำแขนแกร่งยกขึ้นมาโอบเอวคอดกิ่วไว้ ลิ้นร้อนๆที่แทรกสอดชอนไชไปทั่วโพรงปากนิ่ม ความนุ่มหยุ่นกับวิสกี้ชั้นนี้และบุหรี่กลิ่นละมุนผสมปนเปกันจนกลายเป็นจูบแบบขมอมหวาน พวกเขาอยู่ในภวังค์ของความวาบหวามกันเพียงครู่หนึ่งจีมินที่เริ่มขาดอากาศหายใจจึงละใบหน้าออกมาพร้อมริมฝีปากห้อเลือดจนบวมเจ่อ
"ที่นี้...พี่ยุนกิรู้หรือยังฮะ ว่าน้องจีมมีเจ้าของหรือไม่มี" จีมินพูดพลางย้ายจากเก้าอี้ที่ตนนั่งไปเป็นตักแกร่งๆของชายหนุ่ม
"หึ... แล้วถ้าพี่อยากให้น้องจีม...เป็นของพี่คนเดียวล่ะครับ"
แก้มกลมๆของคนตัวเล็กจึงพองล้มขึ้นพร้อมทำท่าทางครุ่นคิดว่าจะเอาอย่างไร ก่อนที่จะส่งคำตอบด้วยการกระซิบเข้ากกหูคนที่เอาแต่จมูกซุกไซร้ซอกคอหอมของตนกรุ่นไม่เลิก
"อันนี้ก็ขึ้นอยู่กับ...ลีลาของพี่ยุนกินะฮะ"
Loading...30%
อีกด้านหนึ่ง
ยังมีอีกหนึ่งชีวิตกำลังง่วนอยู่กับการเลือกชุดที่จะใส่สำหรับนัดบอดในค่ำคืนนี้ ความจริงมันก็ใช่ว่าจะเป็นนัดบอดจริงๆหรอกเพราะแค่ไม่เคยได้ยินเสียง ไม่เคยเห็นตัวจริง มีก็เพียงรูปโปรพร้อมสรรพคุณบรรยายอยู่หน้าโปรไฟล์ที่ขึ้นหลาอยู่หน้าจอโทรศัพท์จากแอปพลิเคชั่นหาคู่ ถึงแม้มันจะไม่ได้เป็นนัดที่สำคัญเท่าไหร่แต่แทฮยองก็ต้องการจะให้เหยื่อคนที่ร้อยสามสิบแปดของตนประทับใจอยู่ดี
"ชุดนี้ละกัน" คนตัวเล็กโยนเจ้าชุดเอี๊ยมขายาวสีกากีลงบนเตียงนอนก่อนจะหันไปทางบานกระจกโต๊ะเครื่องแป้ง ร่างอรชรอันเปลื่อยเปล่าจึงยืนใช้สายตาสำรวจไปตามร่างกายของตนอย่างพอใจที่เกิดมาอ้อนแอ้นเหมือนเพศหญิงขนาดนี้
มือเรียวจับเอาเสื้อยืดสีขาวตัวบางขึ้นมาสวมตามด้วยเอี๊ยมที่วางไว้ซึ่งคนตัวเล็กจงใจที่จะไม่สวมชั้นใน ก้านนิ้วยาวส่างผมที่ฟูฟ่องให้เข้าที่แล้วจึงฉีดสเปรย์กลิ่นมินท์เข้าปากเพื่อดับกลิ่นบุหรี่ที่ออกมาทางลมหายใจ เป้ลายคิตตี้ถูกคว้าขึ้นมาสะพายไว้บนหลัง ใบหน้าเรียวแหงนมองนาฬิกาข้างฝาผนังบ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาเพียงสี่ทุ่มกว่าๆ คงอีกนานที่เพื่อนรักเพื่อนชีวิตอย่างจีมินจะกลับเข้าบ้าน แทฮยองจึงจัดการสับสวิตซ์ไฟและล็อคกุญแจบ้านจากด้านนอกไว้ ก่อนจะโบกแท็กซี่เพื่อเดินทางไปยังจุดนัดพบ
รถแท็กซี่คันดังกล่าวได้เคลื่อนตัวมาหยุดอยู่ที่คอสะพานข้ามแม่น้ำแห่งหนึ่ง แทฮยองยื่นเงินค่ารถให้คนขับจนเสร็จสรรพแล้วจึงค่อยขยับตัวออกมาจากคันรถ ดวงตาเรียวเพ่งมองไปทั่วบริเวณเพื่อค้นหาเป้าหมาย ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนพิงเสาไฟโดยมีเฮดโฟนอันสีใหญ่ครอบหัว เสื้อฮู้ดสีดำเด่นชัดทำให้แทฮยองเห็นว่าชายคนนี้ค่อนข้างจะสูงกว่าต้นมากเลยทีเดียว เท้าเล็กจึงเริ่มก้าวเข้าไปหาอีกคนเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา
"หวัดดีฮะ"
คนตัวสูงจึงถอดเฮดโฟนที่ตนกำลังสวมมาคล้องคอไว้ทันทีที่เห็นการปรากฏตัวของคนที่ตนนัดเจอในคืนนี้ แทฮยองชะงักกึกไปเล้กน้อยเมื่อรับรู้ว่าบุคคลตรงหน้าคือคนที่ตนไม่คาดคิดว่าจะเป็นคนเดียวกันกับในรูป โดยนึกว่าเป็นพวกที่ชอบก๊อบรูปดารานักร้องมาเล่น แต่นี่ตัวจริงเสียงจริงเลยไม่ใช่เหรอ เป็นถึงแร็ปเปอร์หนุ่มลูกครึ่งเกาหลี-อเมริกันที่กำลังมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วโลกแถมยังมีภรรยาเป็นถึงลูกเจ้าของค่ายเพลงที่สวยขนาดนั้นยังจะมาแอบเมียเล่นอแปหาคู่อีก
เจอของเด็ดเข้าให้แล้วนะคิมแท
"สวัสดีครับ...แทฮยองใช่มั้ยเรา" คนตัวสูงเอ่ยทักกลับมาพร้อมฝ่ามือกร้านลูบเบาๆที่เรือนผมนิ่ม
"ใช่ฮะ...แล้วพี่อาร์เอ็ม?"
"ครับพี่คืออาร์เอ็ม รู้จักพี่ใช่มั้ย"
"อืม...ไม่นะฮะ เราพึ่งเจอกันครั้งแรก แทจะรู้จักพี่มาก่อนหน้านั้นได้ยังไงล่ะฮะ" แทฮยองเลือกที่จะโกหกออกไปเพื่อให้อีกคนเข้าใจว่าตนเป็นเพียงเด็กบ้านนอกธรรมดาคนหนึ่งที่ไร้พิษสงใดๆแต่ในความจริงแล้วคนตัวเล็กรู้ดีอยู่แก่ใจอยู่แล้วว่าบุคคลคนนี้เป็นใคร
"ฮ่าๆๆ...นั่นสินะครับ "
"ฮะ...ฮ่าๆ"
"รถพี่จอดอยู่ตรงนู้น เดี๋ยวเราเข้าไปทำความรู้จักกันในนั้นต่อดีกว่ามั้ยครับ"
"ก็ได้ฮะ"
ทั้งคู่จึงพากันเดินมายังรถสปอร์ตคันหรูคันหนึ่งที่จอดอยู่ข้างเลียบทางขึ้นสะพาน อาร์เอ็มเปิดประตูรถให้อีกคนเข้าไปด้านในก่อนแล้วจึงค่อยตามเข้าไปทีหลัง ด้วยความที่ตนเองเป็นคนมีชื่อเสียงย่อมเป็นจุดสนใจของเหล่านักข่าวและปาปารัชซี่ฟิล์มที่ใช้ติดกระจกรถทั้งคันจึงเป็นฟิล์มทึบคนด้านนอกตัวรถจึงไม่สามารถมองเห็นภายในรถได้ และเขามักจะซื้อรถคันใหม่อยู่เป็นประจำเพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจของคนที่จำรถคันเดิมของตนได้
"น้องแทฮยองน่ารักกว่าในรูปอีกนะครับ อายุเท่าไหร่แล้วครับเนี่ย"
"ยี่สิบฮะ"
"ยังเด็กอยู่เลยนะครับเนี่ย น่ารักจัง"
"แทไม่น่ารักขนาดนั้นหรอกฮะ" แทฮยองแสร้งหลุบหน้าลงด้วยความรู้สึกเขินอาย
"น่ารักสิครับ น่ารักมากๆเลย เด็กน่ารักแบบนี้พี่ชอบ..." อาร์เอ็มเน้นคำว่าชอบหนักๆพร้อมกับมือกร้านที่สัมผัสลงเบาๆบนโคนต้นขาเรียวบางของแทฮยอง
"ขอบคุณนะฮะ ^_^"
ไม่อยากเจ็บ_ อย่ายิ้มให้พี่สิครับ
"แทฮยอง มีแฟนหรือยังครับ"
"ไม่มีหรอกฮะ...เฉิ่มๆอย่างแทไม่มีใครมาชอบหรอก"
"มีสิครับ"
"หืม?..." ใบหน้าหวานเอียงคอถามด้วยความสงสัย
"ก็พี่นี่ไง"
แทฮยองได้ยินดังนั้นแทบจะหลุดขำกับมุขยุคดึกดำบรรพ์ของอีกคน จึงได้แค่ก้มหน้างุดดั่งกำลังเขินอยู่ทั้งๆที่ในใจแทบจะอ้วก
"อย่าอำแทสิฮะ แทเชื่อคนง่ายนะฮะ"
"พี่ชอบน้องแทจริงๆนี่ครับ"
"อ๊ะ! พี่อาร์เอ็มฮะ...! "
ด้วยความที่เป็นคนมือไวใจเร็วอยู่พอสมควร ร่างสูงจึงหมดความอดทนเต็มที มือกร้านจับหมับเข้าที่ไหล่มนของคนตัวเล็กกว่า โครงหน้าคมก้มลงซุกไซร้ไปตามลำคอนุ่มนิ่มพร้อมกลิ่นหอมละมุนชวนหลงใหล
"อื๊อ.. พี่อาร์เอ็ม.."
ตุบ!
ระหว่างที่อาร์เอ็มกำลังเพลิดเพลินกับการได้ปลุกปั้นอารมณ์ให้คนตัวเล็ก ยังไม่ทันที่จะได้ปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกสติที่เคยมีอยู่เต็มร้อยกลับเลือนหายไปทิ้งไว้เพียงลมหายใจสม่ำเสมอดั่งคนกำลังหลับส่งผลให้ร่างทั้งร่างล้มลงทับคนตัวเล็กกว่าอยู่แบบนั้น
"พี่อาร์เอ็ม!... พี่อาร์เอ็มฮะ! "
แทฮยองเขย่ากายกำยำเพื่อเช็กให้แน่ใจว่าอีกคนหมดสติไปแล้วจริงๆ ปลายเท้าเล็กจึงออกแรงถีบร่างบึกบึนให้กลับไปอยู่ที่นั่งฝั่งคนขับตามเดิม มือเรียวหยิบผ้าเช็ดหน้าแบบเปียกมาเช็ดยาสลบแบบระเหยที่ตนชโลมไว้ทั่วลำคอออกจนหมด ก่อนจะเริ่มค้นหาทรัพย์สินมีค่าทั้งหมดภายในรถคันหรู
"ไม่น่ารีบร้อนเลยนะฮะพี่อาร์เอ็ม หึ..."
ทางด้านของจีมินที่ตอนนี้ได้ย้ายสารร่างเข้ามาอยู่บนห้องพักสำหรับแขกที่ต้องการค้างคืนซึ่งอยู่บนชั้นสองของผับ กายบอบบางกำลังขยับโยกเอวกิ่วขึ้นลงตามแรงอารมณ์ปรารถนา บั้นท้ายงอนเด้งกำลังกลืนกินส่วนหน้าอายของคนใต้ร่างเข้าออกอย่างหนักหน่วง ทั้งๆที่อีกคนยังคงนอนหลับไม่ได้สติอยู่แบบนั้น
"อ๊ะ!...อ๊ะ!...อ๊ะ!...พี่ยุนกิ...เสียวมั้ยฮะ.."
"..."
"น้องจีม...อื๊อ..เสียว"
"..."
"ม..มากๆเลย...อ๊าา"
ย้อนกลับไปเมื่อสามสิบนาทีก่อนหน้า
หลังจากที่ยุนกิตัดสินใจขอเปิดใช้ห้องพักด้านบนของผับเพื่อเสพสุขกับแมวน้อยจอมยั่วอย่างจีมินที่ทำตัวได้น่ารักน่าฟัดแทบจะตลอดเวลาเลยจริงๆ
หลังจากบานประตูห้องถูกล็อคจากด้านในเป็นที่เรียบร้อย ยุนกิจึงออกแรงผลักกายบอบบางให้ลงไปนอนราบกับพื้นเตียงนอนนุ่ม ริมฝีปากแห้งยังคงส่งจูบรักอันเร่าร้อนให้กับคนใต้ร่างอย่างติดใจกับรสจูบที่ไม่อาจจะละออกมาได้ ลิ้นหนารุกล้ำไปตามแนวไรฟันก่อนจะเคลื่อนมาสะกิดหยอกล้อกับลิ้นนุ่มนิ่มของจีมินอย่างสนุกสนาน
"อื๊อ...อืม..."
"ฮ่า..." เสียงหอบหายใจเพื่อกอบโกยอาการดังขึ้นมาหลังจากที่คนบนร่างยอมถอดจูบออกจากความนุ่มหยุ่นสีเชอร์รี่ สายตาคมสำรวจไปทั่วโครงหน้าหวานที่กำลังแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ นัยน์ตาฉ่ำน้ำของจีมินจึงช้อนขึ้นมองคนตัวใหญ่กว่าดั่งกำลังบอกว่าตอนนี้ตนเองมีความต้องการเหลือเกิน
หมดแล้วความอดทนของหมาป่าร้ายที่อยากจะถนอมเหยื่อตัวน้อยแต่กลับทำตัวร้ายกว่าเอาแต่ยั่วยุอารมณ์ไม่ยอมเลิก ยุนกิงจับชายเสื้อซีทรูพร้อมเสื้อกล้ามสีดำที่จีมินใส่ไว้ด้านในเลิกมันขึ้นมาพร้อมกันทีเดียวจนหลุดพ้นออกไปจากเรือนผมบลอนด์ทอง หลังจากนั้นมือกร้านก็ลดลงไปแกะกระดุมกางเกงยีนส์ตัวรัดติ้วและดึงมันลงมาจนสุดเรียวขา
ชั้นในสีพีชน่ารักปรากฎต่อสายตาหมาป่าผู้หื่นกระหาย กายกำยำจึงโถมตัวลงไปคร่อมร่างอีกคนพร้อมป้อนจูบอยู่ซ้ำๆจนเริ่มห้อเลือดแล้วจึงซุกไซร้ไปตามซอกขอขาว มือเรียวๆที่กำลังขยุ้มเรือนผมสีน้ำเงินเพื่อระบายอารมณ์เคลื่อนลงไปสัมผัสกับความแข็งขืนที่แม้แต่ร่มผ้าก็ไม่สามารถเอาอยู่ได้ จีมินออกแรงขยำเบาๆขึ้นลงไปตามความยาวของสิ่งที่ยังคงพองตัวสู้มือขึ้นมาไม่เลิก ก้านนิ้วเรียวจึงปลดตะขอกางเกงยีนส์สีซีด รูดซิปลง และล้วงเข้าไปสัมผัสท่อนอุ่นอันขนาดกำไม่มิด
ตุบ!
"พี่ยุนกิ... พี่ยุนกิฮะ... พี่ยุนกิ!" บทเพลงรักบนเตียงดำเนินมายังไม่ทันไรกลับต้องหยุดชะงักกลางคันเพราะสติที่ขาดหายไปของคนตัวขาว กายหนาทาบทับลงมาเต็มตัวจนจีมินเกือบหายใจไม่ออก เสียงเล็กแหลมส่งเสียงเรียกพร้อมเข้าเขย่าท่อนแขนใหญ่เพื่อความแน่ใจว่าอีกคนสลบไปแล้วจริงๆ ก่อนที่กายเปลือยเปล่าจะค่อยๆขยับตัวออกมาจากการทับถม
"ว้า...หมดเวลาสนุกแล้วซี้...ขอโทษนะฮะพี่ยุนกิ"
ผ้าขนหนูผืนเล็กถูกหยิบขึ้นมาเช็ดยาสลบแบบระเหยที่ตนชโลมไว้บรเวณซอกคอ มือขาวจับเอาเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาใส่อย่างเดิมก่อนจะเริ่มถือวิสาสะค้นในกระเป๋าเงินหนังที่อีกคนพกติดตัวมาด้วย ในนั้นมีธนบัตรจำนวน 50,000วอนนับสิบฉบับและบัตรเครดิตอีกสี่ถึงห้าใบ "หืม...กระเป๋าหนักเหมือนกันนะเนี่ย"
ธนบัตรทั้งหมดถูกควักออกมาจากกระเป๋าก่อนจะหยัดมันเข้าในกระเป๋ากางเกงยีนส์ของตัวเองก่อนจะสำรวจความเรียบร้อยของร่างกายและเตรียมตัวจะออกไปจากห้อง แต่ความต้องการเจ้ากรรมนี่ยังไม่ยอมสงบลงซะที
สายตาของคนตัวเล็กหันกลับไปมองกายกำยำที่กำลังหลับไม่ได้สติบนเตียงแต่ไอเจ้าส่วนนั้นมันไม่ยอมหลับลงไปด้วย จีมินชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงตัดสินใจปลดเปลื้องอาภรณ์ช่วงล่างของตัวเอง มือเล็กจับหมับเข้าที่มังกรผงาดขยับรูดรั้งมันสองสามครั้งก่อนจะยกสะโพกมนขึ้นและค่อยๆสอดมันเข้าไปในร่างช้าๆ
"อื้อ!...แน่นอ่า.."
หลังจากนั้นเอวบางจึงโยกขยับตามแรงอารมณ์อย่างสุขสมไปเรื่อยๆจนความต้องการถูกปลดปล่อยแล้วจึงค่อยรีบหนีออกมาจากผับแห็งนั้นด้วยความรวดเร็ว
00.30 AM
แกร๊ก....ตึ้ง
จีมินปิดประตูบ้านเข้ามาเบาๆทันทีที่พบว่าทั้งบ้านมืดสนิท เท้าเย็นเฉียบจึงค่อยๆสาวไปยังห้องนอนเพราะกลัวคนในบ้านเพียงคนเดียวจะตื่นขึ้นมางอแงเพราะเสียงรบกวน แสงจากไฟด้านนอกทำให้จีมินมองเห็นเพียงแผ่นหลังบางที่กำลังนอนตะเคียงข้างหันหน้าไปนอกหน้าต่าง ในความจริงจีมินก็มีห้องส่วนตัวของตัวเองอยู่แล้วแต่เขากลับชอบที่จะนอนกอดและหลับไปพร้อมแทฮยองมากกว่า
"กลับดึกเชียวนะ"
คนที่กำลังย่องเบาดั่งแมวขโมยถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยหลังจากที่ได้ยินเสียงของคนบนเตียง แทฮยองขยับตัวขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงพร้อมกับเปิดโคมไฟก่อนจะยกมือขึ้นมาขยี้ตาเพื่อไล่ความง่วง
"หลายคนรึไง" แทฮยองกล่าว
"เปล่า... คนเดียวแต่หลายวอน"
"อ๋อเหรอ..."
"แล้วแทล่ะ"
"เจอของดีมาแหละ"
จีมินจึงเข้าไปอายน้ำชำระร่างกาย และทันทีที่ชุดนอนถูกสวมเรียบร้อย ขาขาวจึงขยับปีนขึ้นมาบนเตียงก่อนจะหย่อนก้นลงบนตักเพื่อนรักตัวเล็ก "เป็นไงไหนเล่า"
"รู้จักแร็ปเปอร์ดังๆที่ชื่ออาร์เอ็มป้ะ"
"อาร์เอ็ม...รู้จักดิ เพลงเค้าติดชาร์จตั้งหลายเพลง นี่อย่าบอกนะว่า?"
"อื้อ... ไปเจอมา"
"จริงดิ"
"อือ...ได้แบล็คการ์ด*มาด้วย" แทฮยองหยิบบัตรเครดิตที่วางไว้ใต้หมอนชูขึ้นมาให้จีมินดู
"แบล็คการ์ด หู...หรูสัดๆอ่ะแท ทีนี่อยากได้อะไรก็ไม่ต้องขอเงินพ่อแล้วดิ ไปต่างประเทศก็ได้ เสียรถหรูๆแพงๆก็ได้"
"อืม...ถ้าเขาไม่สั่งอายัติก่อนอ่ะนะ"
"เอ้อ...เค้าจำได้ว่าไอ้อาร์เอ็มอะไรนั่นมีเมียแล้วนี่ แถมเมียกำลังท้องด้วย" จีมินกล่าวพลางชื่นชมแบล็คการ์ดที่แย่งจากแทฮยองมาถือไว้ในมือ
"ผู้ชายไม่รู้จักพอแบบนั้น เค้าจัดการมันไปแล้วล่ะจีม" แทฮยองพูดพลางนึกไปถึงเหตุการณ์ในรถสปอร์ตคันหรูที่ต้นลงมือสร้างรอยรักสีช้ำไว้ตามลำคอของอาร์เอ็ม รอยยิ้มร้ายจึงปรากฎขึ้นบนโครงหน้าสวยก่อนจะเอนตัวลงนอนราบไปกับเตียงอย่างสบายอารมณ์
ถ้าเมียมึงเห็นรอยพวกนั้น อนาคตมึงจะเป็นยังไงต่อไปล่ะไอพี่อาร์เอ็ม...
Talk :
ใครไม่แสบเราแสบ
ใครไม่ซ่าเราซ่า
ได้เจอแทกับจีมขึ้นมา
ทั้งซ่าทั้งแสบแซ่บถึงใจ #กลอนอะไร
ทุกคนย่อมมีอดีต มีปมอยู่ในใจครับ จีมินกับแทฮยองแค่มีอดีตที่ไม่สมควรเจอ ในเมื่อโลกมันโสมมขนาดนี้ก็ไม่จำเป็นต้องทำดีกับใครทั้งนั้น
เป็นตอนที่กลัวพี่เว็บกดแบนมากโดยเฉพาะฉากของยุนมินไม่รู้จะคัทตรงไหน ได้แต่สวนภาวนา55555+ ตอนหน้าพระเอกของเราจะมีบทบาทแล้ว อย่าลืมติดตามกันนะครับ ให้กำลังใจ จองกุก นุ้งจีม นุ้งแท คอมเม้นต์กันนะคนดี หรือพูดถึงฟิคเรื่องนี้ในทวิต ติด #เล่นวีมิน นะครับ มีความสุขกับการอ่านครับผม
PS : แบล็คการ์ด หรือ บัตร Black Amex หรือ Americam Express Centurior Card (ถือเป็นบัตรเครดิตที่มีสิทธิประโยชน์และอภิสิทธิ์มากที่สุดในโลก คือบัตรเครดิตที
Warnning!
เนื้อหาทั้งหมดในฟิคเรื่องนี้ไม่เหมาะสมสำหรับผู้อ่านที่มีอายุน้อยกว่า 18 ปี ควรใชัวิจารณญาณในการเสพกันนะครับ
บรรยากาศแสงสีกลางเมืองหลวงมันช่างปลุกใจที่ร้อนรุ่มให้ออกมาโลดแล่นยามค่ำคืนซะจริง นี่แหละคือช่วงเวลาสำหรับนักท่องราตรีโดยแท้รวมไปถึงร่างขาวนวลในชุดเสื้อแขนยาวซีทรูสีดำรัดรูปกับกางเกงยีนส์สกินนี่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกอยู่กลางฟลอร์เต้นในผับไม่ต่างจากกวางน้อยที่ออกมายั่วเหล่าเสือสิงห์ให้น้ำลายหกเล่นๆ
ผมสีทองถูกดัดเป็นลอนฝอยปลิวสะบัดไปตามแรงโยกของหัวทุย ใบหน้าสวยเชิดขึ้นพลางหลับตาพริ้มด้วยอารมณ์สุนทรีกับการดื่มด่ำบทเพลงแนวอิเล็กโทรที่เปิดดังกึกก้องไปทั่ว มือเรียวข้างซ้ายชูนิ้วชี้ขึ้นมาโบกไปตามจังหวะของเพลงในขณะที่มืออีกข้างกำลังกำปากแก้วที่บรรจุแอลกอฮอล์รสเข้มไว้ค่อนแก้ว
"เห้ยๆ...ดูคนนั้นดิแม่งโคตรเด็ดเลยว่ะ" ชายหนุ่มร่างสุงกำยำเจ้าของแจ็คเก็ตตัวสีขาวซึ่งกำลังนั่งกระดกน้ำสีอำพันอยู่หน้าเคาท์เตอร์บาร์เท็นเนอร์หันไปสะกิดไหล่เพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆกัน น้ำรสขมจึงถูกกระดกลงคอทองแดงจนหมดแก้วก่อนจะหันมามองเหยื่อตัวน้อยตรงหน้า
"กูเห็นตั้งแต่เข้ามาในผับแล้วล่ะ"
"เอาไงไอยุน จู่โจมเลยมั้ย"
"ใจเย็นโฮซอก...อย่าทำให้ลูกไก่ของกูตื่นสิ" มินยุนกิกล่าวกับเพื่อนตัวสูงกว่าพลางล้วงเอาซองWinstonขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงหยิบเจ้ามวนแท่งสีขาวมาคาบไว้ในปากก่อนจะจุดไฟเผาส่วนปลายจนเกิดควันโขมง ส่วนจองโฮซอกก็ยังคงสั่งวอดก้ารสเข้มมากระดกไปเรื่อยๆอีกหลายช็อตเพื่อรอสัญญาณจากเพื่อนผิวขาว
ทางด้านจีมินที่กำลังสนุกสนานกับการปล่อยใจไปตามอารมณ์กลับต้องมีบางสื่งที่ทำให้คนตัวเล็กหยุดชะงักกลางคันเมื่อแก้วเหล้าในมือกลายเป็นเพียงแค่แก้วเปล่า ใบหน้าจิ้มลิ้มยู่ลงอย่างไม่สบอารมณ์ร่างบางจิกลากสังขารตัวเองมายังเคาท์เตอร์บาร์เพื่อขอน้ำแอลกอฮอล์เพิ่ม
"เอาเหมือนเดิมนะฮะ" จีมินกล่าวบอกกับบาร์เท็นเนอร์หนุ่มประจำร้านก่อนจะหมุนตัวหันหลังพิงบาร์ ก่อนจะหยิบบุหรี่ไฟฟ้ากลิ่นโปรดขึ้นมาดูดเอาความหอมหวานเข้าปอดอย่างสบายอารมณ์ กลิ่นองุ่นหอมฟุ้งไปทั่วบริเวณทุกครั้งที่กลีบปากนุ่มหยุ่นพ่นเอาควันสีเทาพวงพุ่งออกมา ยุนกิและโฮซอกที่นั่งอยู่ห่างออกไปไม่ถึงเมตรจึงเริ่มพากันใช้สายตาสำรวจไปทั่วกายบอบบางแต่แฝงไปด้วยความน่าค้นหาตั้งแต่หัวจรดเท้า
"แบดดีว่ะมึง...สเปคกูเลย"
"เสียใจด้วยไอเพื่อนรัก...คนนี้ของกู"
"โห่...ใลวะ...เออๆกูยอมยกน้องคนนี้ให้มึง เห็นเป็นเพื่อนหรอกนะเว่ย" ยุนกิจึงยักคิ้วใส่เพื่อนหัวสีแดงอย่างมีใจไปหนึ่งครั้ง พร้อมมือกร้านที่ยกขึ้นมาตบบ่าหนาเบาๆเป็นเชิงปลอบใจ ขายาวจึงค่อยๆสาวเท้าเข้าไปหาเหยื่อตัวน้อยที่กำลังกระดกเหล้าไปพลางสูบบุหรี่ไปพลาง
"มาคนเดียวแบบนี้เหงาแย่เลยนะครับ" เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มเอ่ยทักคนตัวเล็กกว่า จีมินจึงหันหน้าไปตามเสียงของอีกคนที่ไม่รู้ว่าเดินเข้ามายืนใกล้ตัวเองตอนไหน ดวงตาฉ่ำน้ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์สบเข้ากับดวงตาคมของคนตัวสูง ก่อนรอยยิ้มน่ารักจะผุดขึ้นมาจากใบหน้าแดงๆทำให้หัวใจของยุนกิแทบจะเต้นผิดจังหวะ
"เมื่อก่อนก็ใช่ฮะ แต่...ตอนนี้ชินแล้ว"
"มาบ่อยเหรอครับ"
"ก็ทุกคืนนะฮะ"
"มินยุนกิครับ"
"ปาร์คจีมินฮะ...เรียกน้องจีมก็ได้นะฮะ" กวางน้อยจอมยั่วไม่ได้แค่กล่าวอย่างเดียว หัวทุยยังขยับเอียงใบหน้าไปแทบจะชิดใบหน้าของอีกคนจนสามารถรับรู้จังหวะการหายใจของกันและกันได้ หัวใจของยุนกิแทบจะหยุดเต้นทันทีที่เจอสถานการ์แบบนี้ใบหน้าคมยังจ้องมองอีกคนด้วยความนิ่งงันอย่างทำตัวไม่ถูก ในขณะที่จีมินยังคงส่งยิ้มแป้นแล้นออกมาด้วยความใสซื่อ "พี่ยุนกิ..."
อยากให้ครางเรียกแบบนี้บนเตียงจังเลยครับ...
"พี่ยุนกิ เป็นอะไรไปฮะ" มือเย็นเฉียบกดลงบนหน้าขาล่ำๆทั้งสองข้างใต้ผ้ายีนส์ พลางเอียงคอถามคนที่ทำหน้าตาเหมือนสติกำลังจะหลุด ยุนกิจึงรู้สึกตัวและก้มลงมองมือเล็กๆที่อยู่ห่างจากส่วนสงวนของร่างกายตัวเองเพียงไม่กี่เซนติเมตร "ป...เปล่าครับ"
"ก็พี่ยุนกิมองหน้าน้องจีมตั้งนานนี่ฮะ"
"พี่ตะลึงในความน่ารักของเราไงครับ" น่ารักไม่พอน่าฟัดด้วยครับน้อง
"ฮ่าๆๆ พี่ยุนกิก็พูดไป น้องจีมไม่ได้น่ารักขนาดนั้นหรอกฮะ"
"น่ารักสิครับ น่ารักมากๆเลยด้วย น่ารักจนพี่เริ่มรู้สึกกลัว..."
"กลัวอะไรเหรอฮะ"
"กลัวน้องจีม...จะมีเจ้าของแล้วไงครับ"
ริมฝีปากอิ่มไม่ได้เอ่ยคำใดออกมาต่อ มีเพียงแค่รอยยิ้มบางๆก่อนจะตามด้วยการกระทำที่ตนต้องการแสดงออกมาเป็นคำตอบ ท่อนแขนเรียวๆทั้งสองข้างถูกยกขึ้นมาคล้องคอผู้ชายตรงหน้าที่พึ่งรู้จักกันไม่ถึง 5 นาทีไว้หลวมๆ แววตาใสซื่อที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมจ้องมองลึกเข้าไปในนัยน์ตาของอีกคนจนสามารถเห็นเงาของตัวเองในตาคู่นั้น เพียงชั่วอึดใจกลีบปากสีสดจึงทาบลงไปบนริมฝีปากแห้งผาดของคนตัวสูง ยุนกิถึงกับผงะเล็กน้อยกับการกระทำอันอุกอาจของกวางน้อยน่าขยำตัวนี้ โครงหน้าหล่อปรับเอียงองศาให้รสจูบดูดดื่มมากยิ่งขึ้น ลำแขนแกร่งยกขึ้นมาโอบเอวคอดกิ่วไว้ ลิ้นร้อนๆที่แทรกสอดชอนไชไปทั่วโพรงปากนิ่ม ความนุ่มหยุ่นกับวิสกี้ชั้นนี้และบุหรี่กลิ่นละมุนผสมปนเปกันจนกลายเป็นจูบแบบขมอมหวาน พวกเขาอยู่ในภวังค์ของความวาบหวามกันเพียงครู่หนึ่งจีมินที่เริ่มขาดอากาศหายใจจึงละใบหน้าออกมาพร้อมริมฝีปากห้อเลือดจนบวมเจ่อ
"ที่นี้...พี่ยุนกิรู้หรือยังฮะ ว่าน้องจีมมีเจ้าของหรือไม่มี" จีมินพูดพลางย้ายจากเก้าอี้ที่ตนนั่งไปเป็นตักแกร่งๆของชายหนุ่ม
"หึ... แล้วถ้าพี่อยากให้น้องจีม...เป็นของพี่คนเดียวล่ะครับ"
แก้มกลมๆของคนตัวเล็กจึงพองล้มขึ้นพร้อมทำท่าทางครุ่นคิดว่าจะเอาอย่างไร ก่อนที่จะส่งคำตอบด้วยการกระซิบเข้ากกหูคนที่เอาแต่จมูกซุกไซร้ซอกคอหอมของตนกรุ่นไม่เลิก
"อันนี้ก็ขึ้นอยู่กับ...ลีลาของพี่ยุนกินะฮะ"
Loading...30%
อีกด้านหนึ่ง
ยังมีอีกหนึ่งชีวิตกำลังง่วนอยู่กับการเลือกชุดที่จะใส่สำหรับนัดบอดในค่ำคืนนี้ ความจริงมันก็ใช่ว่าจะเป็นนัดบอดจริงๆหรอกเพราะแค่ไม่เคยได้ยินเสียง ไม่เคยเห็นตัวจริง มีก็เพียงรูปโปรพร้อมสรรพคุณบรรยายอยู่หน้าโปรไฟล์ที่ขึ้นหลาอยู่หน้าจอโทรศัพท์จากแอปพลิเคชั่นหาคู่ ถึงแม้มันจะไม่ได้เป็นนัดที่สำคัญเท่าไหร่แต่แทฮยองก็ต้องการจะให้เหยื่อคนที่ร้อยสามสิบแปดของตนประทับใจอยู่ดี
"ชุดนี้ละกัน" คนตัวเล็กโยนเจ้าชุดเอี๊ยมขายาวสีกากีลงบนเตียงนอนก่อนจะหันไปทางบานกระจกโต๊ะเครื่องแป้ง ร่างอรชรอันเปลื่อยเปล่าจึงยืนใช้สายตาสำรวจไปตามร่างกายของตนอย่างพอใจที่เกิดมาอ้อนแอ้นเหมือนเพศหญิงขนาดนี้
มือเรียวจับเอาเสื้อยืดสีขาวตัวบางขึ้นมาสวมตามด้วยเอี๊ยมที่วางไว้ซึ่งคนตัวเล็กจงใจที่จะไม่สวมชั้นใน ก้านนิ้วยาวส่างผมที่ฟูฟ่องให้เข้าที่แล้วจึงฉีดสเปรย์กลิ่นมินท์เข้าปากเพื่อดับกลิ่นบุหรี่ที่ออกมาทางลมหายใจ เป้ลายคิตตี้ถูกคว้าขึ้นมาสะพายไว้บนหลัง ใบหน้าเรียวแหงนมองนาฬิกาข้างฝาผนังบ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาเพียงสี่ทุ่มกว่าๆ คงอีกนานที่เพื่อนรักเพื่อนชีวิตอย่างจีมินจะกลับเข้าบ้าน แทฮยองจึงจัดการสับสวิตซ์ไฟและล็อคกุญแจบ้านจากด้านนอกไว้ ก่อนจะโบกแท็กซี่เพื่อเดินทางไปยังจุดนัดพบ
รถแท็กซี่คันดังกล่าวได้เคลื่อนตัวมาหยุดอยู่ที่คอสะพานข้ามแม่น้ำแห่งหนึ่ง แทฮยองยื่นเงินค่ารถให้คนขับจนเสร็จสรรพแล้วจึงค่อยขยับตัวออกมาจากคันรถ ดวงตาเรียวเพ่งมองไปทั่วบริเวณเพื่อค้นหาเป้าหมาย ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนพิงเสาไฟโดยมีเฮดโฟนอันสีใหญ่ครอบหัว เสื้อฮู้ดสีดำเด่นชัดทำให้แทฮยองเห็นว่าชายคนนี้ค่อนข้างจะสูงกว่าต้นมากเลยทีเดียว เท้าเล็กจึงเริ่มก้าวเข้าไปหาอีกคนเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา
"หวัดดีฮะ"
คนตัวสูงจึงถอดเฮดโฟนที่ตนกำลังสวมมาคล้องคอไว้ทันทีที่เห็นการปรากฏตัวของคนที่ตนนัดเจอในคืนนี้ แทฮยองชะงักกึกไปเล้กน้อยเมื่อรับรู้ว่าบุคคลตรงหน้าคือคนที่ตนไม่คาดคิดว่าจะเป็นคนเดียวกันกับในรูป โดยนึกว่าเป็นพวกที่ชอบก๊อบรูปดารานักร้องมาเล่น แต่นี่ตัวจริงเสียงจริงเลยไม่ใช่เหรอ เป็นถึงแร็ปเปอร์หนุ่มลูกครึ่งเกาหลี-อเมริกันที่กำลังมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วโลกแถมยังมีภรรยาเป็นถึงลูกเจ้าของค่ายเพลงที่สวยขนาดนั้นยังจะมาแอบเมียเล่นอแปหาคู่อีก
เจอของเด็ดเข้าให้แล้วนะคิมแท
"สวัสดีครับ...แทฮยองใช่มั้ยเรา" คนตัวสูงเอ่ยทักกลับมาพร้อมฝ่ามือกร้านลูบเบาๆที่เรือนผมนิ่ม
"ใช่ฮะ...แล้วพี่อาร์เอ็ม?"
"ครับพี่คืออาร์เอ็ม รู้จักพี่ใช่มั้ย"
"อืม...ไม่นะฮะ เราพึ่งเจอกันครั้งแรก แทจะรู้จักพี่มาก่อนหน้านั้นได้ยังไงล่ะฮะ" แทฮยองเลือกที่จะโกหกออกไปเพื่อให้อีกคนเข้าใจว่าตนเป็นเพียงเด็กบ้านนอกธรรมดาคนหนึ่งที่ไร้พิษสงใดๆแต่ในความจริงแล้วคนตัวเล็กรู้ดีอยู่แก่ใจอยู่แล้วว่าบุคคลคนนี้เป็นใคร
"ฮ่าๆๆ...นั่นสินะครับ "
"ฮะ...ฮ่าๆ"
"รถพี่จอดอยู่ตรงนู้น เดี๋ยวเราเข้าไปทำความรู้จักกันในนั้นต่อดีกว่ามั้ยครับ"
"ก็ได้ฮะ"
ทั้งคู่จึงพากันเดินมายังรถสปอร์ตคันหรูคันหนึ่งที่จอดอยู่ข้างเลียบทางขึ้นสะพาน อาร์เอ็มเปิดประตูรถให้อีกคนเข้าไปด้านในก่อนแล้วจึงค่อยตามเข้าไปทีหลัง ด้วยความที่ตนเองเป็นคนมีชื่อเสียงย่อมเป็นจุดสนใจของเหล่านักข่าวและปาปารัชซี่ฟิล์มที่ใช้ติดกระจกรถทั้งคันจึงเป็นฟิล์มทึบคนด้านนอกตัวรถจึงไม่สามารถมองเห็นภายในรถได้ และเขามักจะซื้อรถคันใหม่อยู่เป็นประจำเพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจของคนที่จำรถคันเดิมของตนได้
"น้องแทฮยองน่ารักกว่าในรูปอีกนะครับ อายุเท่าไหร่แล้วครับเนี่ย"
"ยี่สิบฮะ"
"ยังเด็กอยู่เลยนะครับเนี่ย น่ารักจัง"
"แทไม่น่ารักขนาดนั้นหรอกฮะ" แทฮยองแสร้งหลุบหน้าลงด้วยความรู้สึกเขินอาย
"น่ารักสิครับ น่ารักมากๆเลย เด็กน่ารักแบบนี้พี่ชอบ..." อาร์เอ็มเน้นคำว่าชอบหนักๆพร้อมกับมือกร้านที่สัมผัสลงเบาๆบนโคนต้นขาเรียวบางของแทฮยอง
"ขอบคุณนะฮะ ^_^"
ไม่อยากเจ็บ_ อย่ายิ้มให้พี่สิครับ
"แทฮยอง มีแฟนหรือยังครับ"
"ไม่มีหรอกฮะ...เฉิ่มๆอย่างแทไม่มีใครมาชอบหรอก"
"มีสิครับ"
"หืม?..." ใบหน้าหวานเอียงคอถามด้วยความสงสัย
"ก็พี่นี่ไง"
แทฮยองได้ยินดังนั้นแทบจะหลุดขำกับมุขยุคดึกดำบรรพ์ของอีกคน จึงได้แค่ก้มหน้างุดดั่งกำลังเขินอยู่ทั้งๆที่ในใจแทบจะอ้วก
"อย่าอำแทสิฮะ แทเชื่อคนง่ายนะฮะ"
"พี่ชอบน้องแทจริงๆนี่ครับ"
"อ๊ะ! พี่อาร์เอ็มฮะ...! "
ด้วยความที่เป็นคนมือไวใจเร็วอยู่พอสมควร ร่างสูงจึงหมดความอดทนเต็มที มือกร้านจับหมับเข้าที่ไหล่มนของคนตัวเล็กกว่า โครงหน้าคมก้มลงซุกไซร้ไปตามลำคอนุ่มนิ่มพร้อมกลิ่นหอมละมุนชวนหลงใหล
"อื๊อ.. พี่อาร์เอ็ม.."
ตุบ!
ระหว่างที่อาร์เอ็มกำลังเพลิดเพลินกับการได้ปลุกปั้นอารมณ์ให้คนตัวเล็ก ยังไม่ทันที่จะได้ปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกสติที่เคยมีอยู่เต็มร้อยกลับเลือนหายไปทิ้งไว้เพียงลมหายใจสม่ำเสมอดั่งคนกำลังหลับส่งผลให้ร่างทั้งร่างล้มลงทับคนตัวเล็กกว่าอยู่แบบนั้น
"พี่อาร์เอ็ม!... พี่อาร์เอ็มฮะ! "
แทฮยองเขย่ากายกำยำเพื่อเช็กให้แน่ใจว่าอีกคนหมดสติไปแล้วจริงๆ ปลายเท้าเล็กจึงออกแรงถีบร่างบึกบึนให้กลับไปอยู่ที่นั่งฝั่งคนขับตามเดิม มือเรียวหยิบผ้าเช็ดหน้าแบบเปียกมาเช็ดยาสลบแบบระเหยที่ตนชโลมไว้ทั่วลำคอออกจนหมด ก่อนจะเริ่มค้นหาทรัพย์สินมีค่าทั้งหมดภายในรถคันหรู
"ไม่น่ารีบร้อนเลยนะฮะพี่อาร์เอ็ม หึ..."
ทางด้านของจีมินที่ตอนนี้ได้ย้ายสารร่างเข้ามาอยู่บนห้องพักสำหรับแขกที่ต้องการค้างคืนซึ่งอยู่บนชั้นสองของผับ กายบอบบางกำลังขยับโยกเอวกิ่วขึ้นลงตามแรงอารมณ์ปรารถนา บั้นท้ายงอนเด้งกำลังกลืนกินส่วนหน้าอายของคนใต้ร่างเข้าออกอย่างหนักหน่วง ทั้งๆที่อีกคนยังคงนอนหลับไม่ได้สติอยู่แบบนั้น
"อ๊ะ!...อ๊ะ!...อ๊ะ!...พี่ยุนกิ...เสียวมั้ยฮะ.."
"..."
"น้องจีม...อื๊อ..เสียว"
"..."
"ม..มากๆเลย...อ๊าา"
ย้อนกลับไปเมื่อสามสิบนาทีก่อนหน้า
หลังจากที่ยุนกิตัดสินใจขอเปิดใช้ห้องพักด้านบนของผับเพื่อเสพสุขกับแมวน้อยจอมยั่วอย่างจีมินที่ทำตัวได้น่ารักน่าฟัดแทบจะตลอดเวลาเลยจริงๆ
หลังจากบานประตูห้องถูกล็อคจากด้านในเป็นที่เรียบร้อย ยุนกิจึงออกแรงผลักกายบอบบางให้ลงไปนอนราบกับพื้นเตียงนอนนุ่ม ริมฝีปากแห้งยังคงส่งจูบรักอันเร่าร้อนให้กับคนใต้ร่างอย่างติดใจกับรสจูบที่ไม่อาจจะละออกมาได้ ลิ้นหนารุกล้ำไปตามแนวไรฟันก่อนจะเคลื่อนมาสะกิดหยอกล้อกับลิ้นนุ่มนิ่มของจีมินอย่างสนุกสนาน
"อื๊อ...อืม..."
"ฮ่า..." เสียงหอบหายใจเพื่อกอบโกยอาการดังขึ้นมาหลังจากที่คนบนร่างยอมถอดจูบออกจากความนุ่มหยุ่นสีเชอร์รี่ สายตาคมสำรวจไปทั่วโครงหน้าหวานที่กำลังแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ นัยน์ตาฉ่ำน้ำของจีมินจึงช้อนขึ้นมองคนตัวใหญ่กว่าดั่งกำลังบอกว่าตอนนี้ตนเองมีความต้องการเหลือเกิน
หมดแล้วความอดทนของหมาป่าร้ายที่อยากจะถนอมเหยื่อตัวน้อยแต่กลับทำตัวร้ายกว่าเอาแต่ยั่วยุอารมณ์ไม่ยอมเลิก ยุนกิงจับชายเสื้อซีทรูพร้อมเสื้อกล้ามสีดำที่จีมินใส่ไว้ด้านในเลิกมันขึ้นมาพร้อมกันทีเดียวจนหลุดพ้นออกไปจากเรือนผมบลอนด์ทอง หลังจากนั้นมือกร้านก็ลดลงไปแกะกระดุมกางเกงยีนส์ตัวรัดติ้วและดึงมันลงมาจนสุดเรียวขา
ชั้นในสีพีชน่ารักปรากฎต่อสายตาหมาป่าผู้หื่นกระหาย กายกำยำจึงโถมตัวลงไปคร่อมร่างอีกคนพร้อมป้อนจูบอยู่ซ้ำๆจนเริ่มห้อเลือดแล้วจึงซุกไซร้ไปตามซอกขอขาว มือเรียวๆที่กำลังขยุ้มเรือนผมสีน้ำเงินเพื่อระบายอารมณ์เคลื่อนลงไปสัมผัสกับความแข็งขืนที่แม้แต่ร่มผ้าก็ไม่สามารถเอาอยู่ได้ จีมินออกแรงขยำเบาๆขึ้นลงไปตามความยาวของสิ่งที่ยังคงพองตัวสู้มือขึ้นมาไม่เลิก ก้านนิ้วเรียวจึงปลดตะขอกางเกงยีนส์สีซีด รูดซิปลง และล้วงเข้าไปสัมผัสท่อนอุ่นอันขนาดกำไม่มิด
ตุบ!
"พี่ยุนกิ... พี่ยุนกิฮะ... พี่ยุนกิ!" บทเพลงรักบนเตียงดำเนินมายังไม่ทันไรกลับต้องหยุดชะงักกลางคันเพราะสติที่ขาดหายไปของคนตัวขาว กายหนาทาบทับลงมาเต็มตัวจนจีมินเกือบหายใจไม่ออก เสียงเล็กแหลมส่งเสียงเรียกพร้อมเข้าเขย่าท่อนแขนใหญ่เพื่อความแน่ใจว่าอีกคนสลบไปแล้วจริงๆ ก่อนที่กายเปลือยเปล่าจะค่อยๆขยับตัวออกมาจากการทับถม
"ว้า...หมดเวลาสนุกแล้วซี้...ขอโทษนะฮะพี่ยุนกิ"
ผ้าขนหนูผืนเล็กถูกหยิบขึ้นมาเช็ดยาสลบแบบระเหยที่ตนชโลมไว้บรเวณซอกคอ มือขาวจับเอาเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาใส่อย่างเดิมก่อนจะเริ่มถือวิสาสะค้นในกระเป๋าเงินหนังที่อีกคนพกติดตัวมาด้วย ในนั้นมีธนบัตรจำนวน 50,000วอนนับสิบฉบับและบัตรเครดิตอีกสี่ถึงห้าใบ "หืม...กระเป๋าหนักเหมือนกันนะเนี่ย"
ธนบัตรทั้งหมดถูกควักออกมาจากกระเป๋าก่อนจะหยัดมันเข้าในกระเป๋ากางเกงยีนส์ของตัวเองก่อนจะสำรวจความเรียบร้อยของร่างกายและเตรียมตัวจะออกไปจากห้อง แต่ความต้องการเจ้ากรรมนี่ยังไม่ยอมสงบลงซะที
สายตาของคนตัวเล็กหันกลับไปมองกายกำยำที่กำลังหลับไม่ได้สติบนเตียงแต่ไอเจ้าส่วนนั้นมันไม่ยอมหลับลงไปด้วย จีมินชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงตัดสินใจปลดเปลื้องอาภรณ์ช่วงล่างของตัวเอง มือเล็กจับหมับเข้าที่มังกรผงาดขยับรูดรั้งมันสองสามครั้งก่อนจะยกสะโพกมนขึ้นและค่อยๆสอดมันเข้าไปในร่างช้าๆ
"อื้อ!...แน่นอ่า.."
หลังจากนั้นเอวบางจึงโยกขยับตามแรงอารมณ์อย่างสุขสมไปเรื่อยๆจนความต้องการถูกปลดปล่อยแล้วจึงค่อยรีบหนีออกมาจากผับแห็งนั้นด้วยความรวดเร็ว
00.30 AM
แกร๊ก....ตึ้ง
จีมินปิดประตูบ้านเข้ามาเบาๆทันทีที่พบว่าทั้งบ้านมืดสนิท เท้าเย็นเฉียบจึงค่อยๆสาวไปยังห้องนอนเพราะกลัวคนในบ้านเพียงคนเดียวจะตื่นขึ้นมางอแงเพราะเสียงรบกวน แสงจากไฟด้านนอกทำให้จีมินมองเห็นเพียงแผ่นหลังบางที่กำลังนอนตะเคียงข้างหันหน้าไปนอกหน้าต่าง ในความจริงจีมินก็มีห้องส่วนตัวของตัวเองอยู่แล้วแต่เขากลับชอบที่จะนอนกอดและหลับไปพร้อมแทฮยองมากกว่า
"กลับดึกเชียวนะ"
คนที่กำลังย่องเบาดั่งแมวขโมยถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยหลังจากที่ได้ยินเสียงของคนบนเตียง แทฮยองขยับตัวขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงพร้อมกับเปิดโคมไฟก่อนจะยกมือขึ้นมาขยี้ตาเพื่อไล่ความง่วง
"หลายคนรึไง" แทฮยองกล่าว
"เปล่า... คนเดียวแต่หลายวอน"
"อ๋อเหรอ..."
"แล้วแทล่ะ"
"เจอของดีมาแหละ"
จีมินจึงเข้าไปอายน้ำชำระร่างกาย และทันทีที่ชุดนอนถูกสวมเรียบร้อย ขาขาวจึงขยับปีนขึ้นมาบนเตียงก่อนจะหย่อนก้นลงบนตักเพื่อนรักตัวเล็ก "เป็นไงไหนเล่า"
"รู้จักแร็ปเปอร์ดังๆที่ชื่ออาร์เอ็มป้ะ"
"อาร์เอ็ม...รู้จักดิ เพลงเค้าติดชาร์จตั้งหลายเพลง นี่อย่าบอกนะว่า?"
"อื้อ... ไปเจอมา"
"จริงดิ"
"อือ...ได้แบล็คการ์ด*มาด้วย" แทฮยองหยิบบัตรเครดิตที่วางไว้ใต้หมอนชูขึ้นมาให้จีมินดู
"แบล็คการ์ด หู...หรูสัดๆอ่ะแท ทีนี่อยากได้อะไรก็ไม่ต้องขอเงินพ่อแล้วดิ ไปต่างประเทศก็ได้ เสียรถหรูๆแพงๆก็ได้"
"อืม...ถ้าเขาไม่สั่งอายัติก่อนอ่ะนะ"
"เอ้อ...เค้าจำได้ว่าไอ้อาร์เอ็มอะไรนั่นมีเมียแล้วนี่ แถมเมียกำลังท้องด้วย" จีมินกล่าวพลางชื่นชมแบล็คการ์ดที่แย่งจากแทฮยองมาถือไว้ในมือ
"ผู้ชายไม่รู้จักพอแบบนั้น เค้าจัดการมันไปแล้วล่ะจีม" แทฮยองพูดพลางนึกไปถึงเหตุการณ์ในรถสปอร์ตคันหรูที่ต้นลงมือสร้างรอยรักสีช้ำไว้ตามลำคอของอาร์เอ็ม รอยยิ้มร้ายจึงปรากฎขึ้นบนโครงหน้าสวยก่อนจะเอนตัวลงนอนราบไปกับเตียงอย่างสบายอารมณ์
ถ้าเมียมึงเห็นรอยพวกนั้น อนาคตมึงจะเป็นยังไงต่อไปล่ะไอพี่อาร์เอ็ม...
Talk :
ใครไม่แสบเราแสบ
ใครไม่ซ่าเราซ่า
ได้เจอแทกับจีมขึ้นมา
ทั้งซ่าทั้งแสบแซ่บถึงใจ #กลอนอะไร
ทุกคนย่อมมีอดีต มีปมอยู่ในใจครับ จีมินกับแทฮยองแค่มีอดีตที่ไม่สมควรเจอ ในเมื่อโลกมันโสมมขนาดนี้ก็ไม่จำเป็นต้องทำดีกับใครทั้งนั้น
เป็นตอนที่กลัวพี่เว็บกดแบนมากโดยเฉพาะฉากของยุนมินไม่รู้จะคัทตรงไหน ได้แต่สวนภาวนา55555+ ตอนหน้าพระเอกของเราจะมีบทบาทแล้ว อย่าลืมติดตามกันนะครับ ให้กำลังใจ จองกุก นุ้งจีม นุ้งแท คอมเม้นต์กันนะคนดี หรือพูดถึงฟิคเรื่องนี้ในทวิต ติด #เล่นวีมิน นะครับ มีความสุขกับการอ่านครับผม
PS : แบล็คการ์ด หรือ บัตร Black Amex หรือ Americam Express Centurior Card (ถือเป็นบัตรเครดิตที่มีสิทธิประโยชน์และอภิสิทธิ์มากที่สุดในโลก คือบัตรเครดิตที
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น